Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 34

með fingrinum: „Hrossin finnur þú á bak við litla ás-
inn þarna og hreiðrið mun veita þér gæfu, sem er gulli
betri“, sagði hún um leið og liún klappaði á brjóstið á
henni. —
Eittlivert hljóð barst til eyrna litlu stúlkunnar. Var
það fugl, sem flaug fram hjá, eða var það vindurinn sem
þaut í stráunum. Hún reis upp. Sólin skein beint í and-
lit hennar. Hún hafði þá sofnað og dreymt allt þetta. Var
þetta ekki tóm markleysa. En nú var farið að lialla degi
og liún varð að flýta sér að finna hrossin. Hún þaut af
stað og stefndi beint á litla ásinn. Reynandi væri að vita
livort henni liefði ekki sézt yfir þau þar. Upp á ásbrúnina
komst hún í einu vetfangi. Öðrumegin við ásinn stóðu
lirossin en hinumegin lá tjörnin, þar sem álftarhreiðrið
var og úti á miðri tjörninni sá hún hvítan depil. Það var
önnur álftin en hin lá í hreiðrinu. Nú langaði hana ekkert
til að laka eggin. Hún tók sér liest og rak hrossin lieim
í sprelti. Ekki kom hún sér að því að segja neinum draum-
inn en oft kom henni liann í hug. Nokkrum vikum seinna
kom hún út að tjörninni.Hún settist niður hjá lireiður-
dyngjunni, sem nú var tóm, en úti á tjörninni syntu sex
svanir. Þeir sungu, og lienni heyrðist það allt vera gleði-
og þakkarsöngvar til sin og sál hennar fylltist fögnuði.
Hún fann það þá, og hún fann það enn betur síðar í líf-
inu, að unnin freisting er upphaf gæfu. Hana iðraði þess
ekki, að hún tók ekki frá aumingja álftunum það eina sem
þær áttu. Hún tók aldrei egg frá neinum fugli eftir það,
og börnin hennar og barnahörnin ætla ekki heldur að
gera það.
Ólafía Jóhannesdóttir.
32