Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 43

Vermihús-jurt,
Seint í fyrravetur var mér gefin falleg jurt. Hún var
nýútsprungin og í fallegum blómapotti. Blómin á henni
voru yndislega falleg og grænu blöðin mörg og þrifleg.
Mér fannst vorið vera komið. En daginn eftir sá ég, að
eitthvað gekk að lienni. Jeg fór með hana til garðyrkju-
mannsins og bað hann að ráðleggja mér.
„Þessi jurt hefir verið alin upp i vermihúsi", sagði
hann. „Og hún getur aldrei þrifist nema undir gleri og
í hlýju. Þar er bezt að láta hana, þar getur hún lifað,
úti er henni dauðinn vis; hún liefir orðið svona veik-
byggð af að vera undir glerinu".
Mér datt í liug, hörnin góð, hve undur veigalitið
þetta blóm er, þó að það sé fallegt að sjá það. Hve lítil
breyting, sem fyrir það kemur, eyðileggur það. Og af
hverju er það svona? Hefði þetta hlóm verið alið upp
úti i garði, væri það nú stálslegið, hvorki sólskin, regn
né kuldi mundi granda því. Hlýjan og ralcinn undir gler-
inu, sem kom því til að blómgast, hafa gert það svona
kveifarlegt, að það þolir ekki veðrabrigði, og veslings
jurtin getur ekki lifað annarsstaðar en undir gleri. Fari
það burt úr mollunni, þó elcki sé nema einn dag, þá er
úti um það. Það visnar, blómin detta af því, og ekki er
annað eftir af allri fegurðinni, en fáein skorpin lauf.
En alveg eins er þetta með okkur mennina og með
jurtirnar. Við finnum vermihúsplöntur jafnvel hjerna i
skólanum. Vetur, sumar, vor og haust ganga sum börn
dúðuð með margvafið um hálsinn, og svo hrædd við að
fá kvef, að þau fara ekki út í frimínútum, og það jafn-
vel þó að gott sé veður. Þau eru lafhrædd við dragsúg
41