Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 44

og kuldabola og ýmiskonar kerlingabækur, sem skyn-
samt fólk er fyrir löngu hætt að liræðast.
Hver er svo afleiðingin af allri þessari óþörfu var-
úð? Eru þessi börn i raun og veru eins beilbrigð og for-
eldrar þeirra vildu óska? Eru þau eins braust og dug-
leg og þau vildu sjálf vera? Óefað ekki. Það þarf ekki
annað en líta á þau, til þess að sjá að þau eru föl og
guggin og hrædd við að lilæja og vera í útileikjum með
okkur liinum, af því að þau halda að þau svitni of mik-
ið eða ofkælist. Þau eru aumkunarverð. ekki aðeins
likamlega, lieldur líka andlega. Þvi að ef þau liefðu dá-
litið skarpari hugsun og eftirtekt, myndu þau óefað taka
eftir öllum rósrauðu vöngunum alt í kring um sig, á
okkur hinum, sem ekki erum eins og jurt, sem alin er
upp í vermihúsi, heldur eins og útijurt.
Jeg er viss um, að ekkert ykkar langar til að verða
að slíkri vermihúsjurt. Ef þið væruð það, hefðuð þið
litið meðferðis frá æskuárunum og út í lífið. Æskan kem-
ur ekki nema einu sinni. Hún kemur aldrei aftur til
baka. Þessvegna eigum við að nota bana vel. Leikum
okkur mikið úti. Höldum á okkur liita með lireyfingum
i stað þess að dúða okkur, svo að loft komist hvergi
að líkamanum, og umfram alt, sofum við opna glugga.
Útijurt.
Vorvísa.
Nú loksins, loksins lyftist vorsins brá,
um loftið steypist árdagsgeislafossinn,
og allir bnjúkar tylla sér á tá
og teygjast upp í fyrsta, heita kossinn.
H. H.
42