Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 53

Leirkrukkan
Einu sinni var lítil mórauð leirkrukka, sem stóð
inni í stórum skápi hjá fjölda mörgum öðrum ílátum.
Það voru stór ílát og lítil ílát, skálar með gylltum
röndum, hollar með blómsveigum máluðum utan á
hliðarnar. Þar var postulíns kanna með bláum fjólum
allt í kring, eins og lítil stúlka, sem hefir fjólur á hatt-
inum sinum. Og þar var líka grunn og víð skál, sem var
svipuð á litinn og vesturloftið, þegar sólin var að ganga
undir á kvöldin. Utan á hliðinni á þessari skál var svo-
lítil smalastúlka yndislega falleg. Hún var i hláum kjól
með barðastóran hatt, og var alltaf síhlæjandi.
Þarna voru sem sagt allskonar ílát, sem hugsast
geta, og öll voru þau falleg, nema veslings leirkrukkan.
Hún gat aldrei orðið neitt annað en einföld og óbrotin
leirkrukka, þykk og mórauð, og eklci átti hún svo mikið
sem arfatætlu utan á sig, hvað þá falleg hlóm. Hún var
svo feimin innan um allt þetta fína fólk, að hún kom sér
varla að því að opna munninn, til þess að segja orð. En
einu sinni kom eldhússtúlkan með fallegu skálina og
setti hana fast hjá leirkrukkunni, svo að þær snertu
hvor aðra. Þá herti hún upp hugann og spurði hana, af
hverju smalastúlkan væri alltaf síhlæjandi, og af hverju
öll hin ílátin væru stundum tekin út úr skápnum og
látin þangað aftur, en hún væri æfinlega skilin eftir.
Litla skálin sagði litlu krukkunni að smalastúlk-
an væri að hlæja, af því að það lægi vel á lienni. Og það
væri af því, að á hverjum morgni færi hún inn i borð-
stofu, og þar borðaði Svafa litla graut og mjólk úr
skálinni smalastúlkunnar.
Þá vildi litla krukkan endilega fá að vita meira
51
4*