Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 61
Hvítu fötin.
(Saga sögð i kenslustund).
I nótt lá ég andvaka og var að hugsa um, að nú
ætti ég að kenna ykkur í dag. En ég hef víst sofnað
og mig farið að dreyma, því allt í einu þóttist ég vera
kominn út. Ég var að ganga hérna ofan götuna, og
þetta hefur líklega verið snemma morguns, því ég var
alltaf að mæta ykkur, sem voruð á leið í skólann; og
svo sá ég mörg önnur börn, sem annaðhvort voru að
fara í aðra skóla, eða bara að koma út til þess að leika
sér. En það var eitt, sem mér þótti svo ósköp skrítið,
og sem ég liafði aldrei séð fyrr.Öll börnin voru i hvít-
um fötum. Þessi föt höfðu auðsjáanlega verið mjög
falleg, en nú voru smáblettir á þeim flestum, og auð-
séð var, að sumir þessir blettir voru orðnir gamlir, en
aðrir voru nýir. En það var eins og börnin vissu
ekkert af hvítu fötunum sínum, og tækju ekki eftir
því, þó að á þau féllu meiri óhreinindi, eða frá þeim
slettist yfir á föt hinna, sem með þeim voru. „Hvernig
stendur á því, að öll hörnin eru hvítklædd?“ spurði ég
kunningja minn, sem mætti mér á veginum. „Konung-
urinn hefir víst sent þeim fötin“, sagði kunningi minn
— „svo að þau geti verið vel til fara, þegar hann kem-
ur að heimsækja þau- En þau hafa víst ekki gætt að
því, hvað erfitt er að þvo þessi föt“, bætti hann við
um leið og hann gekk framhjá. „Já, konungurinn hef-
ur náttúrlega ætlast til, að börnin yrðu í þessum föt-
um, þegar þau fagna honum næst“, hugsaði ég með
sjálfum mér og rölti áfram leið mína. — „Nonni,
Nonni“, heyrði ég allt í einu kallað á eftir mér með
hljómmikilli barnsröddu. Ég leit við og sá þá hvar
59