Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 66

var kominn undir þúfuna, sem krummi sat á. Þá hnipr-
aði liann sig saman í kuðung með hvern vöðva stæltan
og þaninn til hins ítrasta. Þannig heið hann um stund.
Krummi sat á þúfunni og uggði ekki að sér. Var hann
öðru hvoru að líta aftur á sig og laga með nefinu til
fjaðrir, sem eitthvað höfðu ólagast í síðustu flugferð.
Kisi gaf nánar gætur að krumma, og næst, þegar liann
stakk höfðinu aftur með sér, greip hann tækifærið og
stökk óhikað og ákveðið og læsli klónum í hringu hans.
Eins og nærri má geta, varð krumma æði liverft við þessa
óvæntu árás. Greip liann þvi til vængjanna og hóf sig til
flugs, en þó með mestu erfiðismunum, því að kisi var
þungur.
Varð því krumma það fyrir að fljúga heint undan
hrekkunni og fram yfir sjóinn. í aðra eins raun og þessa
liafði kisi aldrei komist. 1 dauðans ofhoði krækti liann
klónum eins fast og hann gat í hringu hrafnsins og hugð-
ist ekki að sleppa því taki fyr en í fulla linefana. En þreyt-
an yfirbugaði hann brátt og krummi var ekki floginn
langt fram yfir sjóinn, er ldær kisa misstu taksins og
hann lilunkaðist niður og á kaf í sjóinn. Honum skaut
þó von bráðar upp aftur og synti til lands.
Þuríður var á hlaðinu er krummi flaug með kisa
og hugðist ekki mundi sjá liann lifandi. Hún varð því
allshugar fegin, þegar liún sá kisa koma úr kafinu og
synda til lands og hljóp því ofan í fjöruna að taka á móti
honum. Greip liún liann i fang sitt og hljóp með hann
heim og hjúkraði honum á allar lundir.
Kisi lifði i mörg ár eftir þetta og veiddi margan fugl-
inn. En aldrei var hann eins djarfhuga eftir þessar ófar-
ir sínar. Áræddi lítt við lóur og spóa en lagði fyrir sig
smáfuglaveiði.
64