Sólskin - 01.07.1937, Blaðsíða 12
Finna: Það er erfitt að fara yfir þau, en um
sum fjallaskörðin liggja vegir. Skammt aust-
an við stóra skarðið, sem við sjáum í fjall-
garðinn vestan Ljósufjalla, liggur aðalleiðin
yfir nesið, vegurinn til S t y k k i s h ó 1 m s .
Yegurinn liggur um svo nefnt Kerlingar-
s k a r ð. Dregur það nafn af tröllkonu einni,
er sagan segir, að orðið hafi að steini þar í
skarðinu.
Ósk: Hvers vegna varð hún að steini?
Finna: Af því hún var úti, þegar sólin kom
upp. Hún hefir víst verið nátttröll, en þau
máttu ekki sólu sjá, þá urðu þau að steini.
Ósk: Er hún þar enn þá?
Finna: Já, hún stendur þar alltaf.
Teitur: Hvert var hún að fara?
Finna: Heim til sín í fjallið, sem hún bjó í,
býst ég við. Hún var með hettu á höfði, og
bar silungakippu á baki. Kerlingin sést af
veginum, þegar farið er gegnum skarðið. En
þetta er nú þjóðsaga.
Ósk: Urðu silungarnir líka að steini?
Finna: Já, það urðu þeir.
Þór: Hvaða bergtegund er í kerlingunni?
Finna: Hún er úr móbergi. Það er mjög gljúp
bergtegund, sem vatn og vindar sverfa auð-
10