Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 43

bera á handleggnum. Hann hafði verið svo
kringluleitur og kátur, litli snáðinn hennar.
Þessi var víst of máttfarinn til þess að geta
brosað. Ætti hún að gefa þeim kaffisopa og
brauðbita?
En það var ekki nóg til þess. Hún átti ekki
meirá en handa þremur. Aftur rétti hún út
hendurnar eins og í varnarskyni. En svo lét
hún þær síga. Erichson-hjónin skyldu fá kaff-
ið sitt og ríflega með því, það var ekkert um-
talsmál. En ef hún sjálf yrði útundan? Nú,
það væri þá ekki í fyrsta skipti, sem hún hátt-
aði matarlaus. —
Þegar unga konan var farin, stóð Annika
gamla lengi við gluggann og horfði á eftir
henni. Hún minntist þess ekki, að hún hefði
verið svona ánægð langa lengi. Henni fannst
þetta næstum því eins og hún hefði gefið sjálf-
um Drottni máltíð.
Þegar förukonan var komin úr augsýn, leit
gamla konan af tilviljun á pelagóníuna í
glugganum. Þarna lá eitthvað, sem líktist
daggardropa á einu blaðinu. „Perla!“ sagði
hún. „Hvernig stendur á henni hér? Ég ætla
að geyma hana. Ef til vill færir hún mér ham-
ingju“.
41