Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 44
Móðirin unga hélt göngu sinni áfram. Heitt
kaffið hafði komið henni í góðar þarfir.
Drengurinn fór að skríkja.
,,Hún er bláfátæk, gamla konan“, hugsaði
hún. ,,En samt átti hún bita afgangs handa
okkur. Ef til vill er fólkið betra en það lítur
út fyrir. Ef til vill er lífið bærilegt. Einungis
að ég vissi, hvernig ég á að sjá drengnum mín-
um farborða“. Hún andvarpaði sáran og sett-
ist á stein í lyngheiðinni.
Það var varla meira en klukkustund síðan
henni hafði komið til hugar að leggja barnið
frá sér einhvers staðar á milli þúfna. Hún
hafði ekki séð annað ráð betra sökum fátækt-
ar sinnar. En nú fannst henni ómögulegt að
skilja við barnið.
„Hvernig ætti ég að geta fengið af mér að
fara frá þér?“ hvíslaði hún og gældi við
hnokkann. Sá litli lygndi augunum, eins og
hann væri syfjaður, svo að móðir hans fór að
syngja við hann með veikri en skærri röddu.
Meðan hún söng, roðnuðu kinnar hennar og
augun fengu nýjan ljóma. Nokkur berfætt
börn, sem léku sér þar nærri að glerbrotum,
hlustuðu á sönginn og læddust nær. Þegar hún
42