Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 45

sá þau, hætti hún að syngja ljóðið angurværa,
en byrjaði á danslagi. Börnin tóku undir. Það
hljómaði eins og fuglakvak milli brúnna
þúfnakollanna. Ekki leið á löngu, þar til börn-
in tóku saman höndum í hring og fóru að
‘dansa. Þau héldu því áfram, þar til skugg-
arnir fóru að lengjast og sól hné til viðar. Þá
hlupu þau léttfætt á brott yfir hæðirnar. En
móðirin unga reis á fætur og hélt áfram ferð
sinni. Nú var hún þess fullviss, að hún fengi
húsaskjól fyrir sig og drenginn.
Um leið og hún stóð upp, sá hún að eitthvað
rann úr kjöltu hennar niður í lyngið. Hún tók
það upp. „Perla!“ sagði hún. „Svona perlur
voru í skeljunum, sem við tíndum í fjörunni,
þegar ég var barn. Perla þýðir tár, svo bezt er
að vara sig á þeim. En þessi glitrar svo hýr-
lega, að ég verð að geyma hana“.
Hún stakk perlunni í vasa sinn og hóf göng-
una. En hún var skammt komin, þegar kraft-
ar hennar þrutu. Hún hefði 'hnigið til jarðar,
ef handleggur hefði ekki verið lagður um mitti
hennar og varið hana falli.
„Fáið mér barnið“, sagði drengjarödd, „og
setjist niður augnablik“. Þetta var skáti, sem
kom gangandi eftir stignum. Hann var á leið
43