Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 52
hluta. Gömlu vettlingarnir eru ágætir, þegar
kalt er, og blessun þín er meira virði fyrir
mig en öll auðæfi veraldarinnar“.
Svo fékk Sveinn vettlingana og blessunina,
en gamli maðurinn gaf upp andann.
Sveinn hengdi bogann um öxl, girtist sverði
og stakk flautunni inn á sig. Vettlingana lét
hann í vasann, kvaddi síðan bræður sína og
óskaði þeim alls góðs.
Sveinn var tæplega farinn af stað, þegar
eldri bræðurnir byrjuðu að rífast um eignir
sínar, en hann hélt af stað syngjandi út í
heiminn til þess að leita hamingjunnar.
„Gott er að ferðast fótgangandi, þegar eng-
inn er farangurinn og ekki svo mikið sem
fimmeyringur í vösunum til þyngsla“, hugs-
aði Sveinn um leið og hann stökk yfir læk, er
varð á vegi hans.
Vorið var að koma. Lækir og ár voru í leys-
ingu, en fyrstu lævirkjarnir sungu yfir ökr-
unum.
„Ég get líka sungið“, sagði Sveinn, settist
á stóran stein út í læknum og fór að leika á
flautuna sína. Smáfuglarnir komu fljúgandi
hvaðanæfa og voru svo nærgöngulir, að væng-
50