Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 53

ii* þeirra snertu yfirhöfn Sveins, en silung-
arnir í læknum dönsuðu eftir hljóðfallinu.
i* Þegar Svein langaði í mat, skaut hann héra
og steikti, og ef vegurinn var ógreiður um
skóginn, ruddi hann sér braut með sverðinu.
Á kvöldin kom hann heim á bæina og lék dans-
lög. Að launum fékk hann öl að drekka og
leyfi til að sofa á hlöðuloftinu.
Hvar sem hann fór gekk hann létt og rösk-
lega og var alltaf í sólskinsskapi. Þeir, sem
mættu honum á förnum vegi, gátu ekki stillt
sig um að líta á eftir honum og segja: „Þetta
er þó svei mér glaðlyndur drengur!“
Svo kom hann að lokum í konungsgarð. Þar
sá hann fyrst og fremst stórar auglýsingar
um að bezti þjónn konungsins væri dáinn og
staðan væri laus til umsóknar.
„Það bezta er nógu gott“, hugsaði Sveinn.
„Hér verð ég að freista gæfunnar!“ Og svo
gekk hann beint inn í hásætissalinn. Þar sat
kóngur í hásæti sínu þreyttur og sveittur, því
að hann var þegar búinn að taka á móti svo
v mörgum umsækjendum. Við hlið hans sat
kóngsdóttirin í litlu hásæti, dinglaði fótunum
og var að borða kirsuber úr silfurkörfu.
.
51