Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 56

dótturinnar fram hjá hásætinu. Þá greip
Sveinn til sverðsins og sneið hvíta hárskúfinn
af kattarrófunni.
„Kisa mín“, sagði kóngsdóttirin, „hvað er
nú búið að gera þér?“
En kisa hafði ekki tekið eftir neinu. Hún
settist í sólargeislann og sleikti á sér lapp-
irnar.
Nú sá kóngur flautuna gægjast fram úr
barmi Sveins.
„Þú leikur á flautu, sé ég“, sagði hann. „Þú
ert auðvitað snillingur í þeirri list?“
„Lævirkinn og spætan eru mér bæði snjall-
ari í þeirri grein“, svaraði Sveinn. „En ég
gæti nú samt leikið dálítinn lagstúf fyrir
þig“.
Svo fór Sveinn að leika, og fuglarnir komu
utan úr garðinum og settust í gluggakisturn-
ar til þess að hlusta. Kisa deplaði augunum
eins og hún vildi segja: „Þetta er alls ekki illa
leikið af ólærðum sveitadreng“. Og jafnvel
flugurnar á rúðunum suðuðu í hálfum hljóð-
um til þess að geta hlustað enn betur. En
kóngsdóttirin sat með kirsuber í hendinni og
opinn munninn, en gleymdi að stinga upp í
54