Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 8

róa“, sagði Benni og horfði ákveðinn á systur
sína.
„Uss, nei. Þú kannt ekki að róa. Þú getur
ekki róið. Þú ert svo lítill og ónýtur. En við
gætum kannske bæði saman róið yfir um. Ég
hugsa það. En einsamall getur þú ekki róið.
Það er ég viss um“.
Benni vildi nú ekki hlusta lengur á systur
sína. Hann stóð upp. Hann skyldi sýna systur
sinni það seinna, að hann gæti róið einn yfir
fjörðinn. Aleinn.
Þau fóru nú að grúska í fjörunni. Hingað
og þangað lágu alls konar skeljar, spýtukubb-
ar, krossfiskar og krúsir. Benni og Bára voru
fljót að gleyma sér. Þau vildu skoða og rann-
saka hluti í fjörunni. Krossfiskarnir voru
uppþornaðir og dauðir, en undir steinunum
iðaði allt af lífi. Smáseiði og marflær æddu
fram og aftur, þegar þau kipptu ofan af þeim
steinunum. Bára reyndi að klófesta seiðin. En
þau voru fljót að koma sér í felur. Steinarnir
og klappirnar voru allar þaktar stærðar hrúð-
urkörlum. Benna þótti gaman að merja þá.
„Þeir stingast svo óþægilega upp í hendurnar
á mér“, sagði hann.
6