Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 15

En Benna tókst ekki að hræða systur sína.
Hún hélt fast utan um flöskuna og vildi ekki
sleppa henni.
„Þetta er bara vitleysa“, sagði hún svo.
„Flaskan er alveg hrein. Og það er áreiðan-
lega eitthvað í henni. Líttu á litla hylkið, sem
hringlar innan í henni. Við skulum strax
hlaupa heim og biðja pabba að opna hana“,
Benni var nú orðinn forvitinn.
„Komdu þá. Við skulum flýta okkur“.
Svo tóku þau á sprett. Þau komu móð og
másandi inn í skrifstofuna til pabba síns.
„Pabbi, pabbi“, kallaði Bára. „Við Benni
fundum flösku. Rauða, fallega flösku. Sjáðu
bara hvað hún er skrýtin. Og það hringlar eitt-
hvað innan í henni“.
„Svona, svona. Hvaða læti eru þetta í ykk-
ur, elskurnar mínar? Er þessi flaska nokkuð
öðruvísi en aðrar flöskur?“
„Já, pabbi. Það er ég viss um“, sagði Bára.
„Viltu opna hana fyrir okkur“.
Pabbi var hinn rólegasti og sagði: „Blessuð,
verið þið ekki að flækjast með sjórekna flösku
hérna inni í stofu“. En svo leit hann snögg-
lega á flöskuna og sá að það var eitthvað í
henni.
13