Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 69

aði nú minnst um það. Bubbur var orðinn svo
móður og sárfættur, að hann kastaði sér niður
og fór að hrópa á mömmu sína eins hátt og
hann gat. Eftir litla stund kom pabbi hans og
bar hann heim. Mikið var Bubbur feginn, þeg-
ar hann var kominn heim í bæ til mömmu sinn-
ar. Þegar Kári kom heim, fór hann að smala
og fann bæði féð og skóna hans Bubbs.
Um haustið, þegar farið var í göngur, fékk
Bubbur að fara á réttina með Kára. Það var
alllangt þangað, svo að þeir fóru ríðandi á
Blesa. Við réttina bar margt fyrir augu Bubbs.
Þar var fullt af börnum, unglingum og full-
orðnu fólki. Svona margt fé saman komið,hafði
Bubbur aldrei séð fyrr. Það heyrðist varla ann-
að en kindajarmur.
Bubbur klifraði upp á réttarvegginn til þess
að gæta að, hvort hann sæi ekki hana Flekku
sína. Hann skimaði yfir alla réttina. Jú, þarna
stóð Flekka við einn vegginn. Bubbur þekkti
hana hvar sem hann sá hana. Auðvitað varð
hann að fara til hennar. Hann bað dreng, sem
var þar, að hjálpa sér niður í réttina, þar sem
Flekka var. Strákurinn gerði það.
Bubbur stóð nú hjá Flekku sinni og strauk
hana með ánægjusvip. Allt í einu kom skrið á
67