Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 75

skjálfandi af ótta á kné við fætur hans. Og
Salómon konungur varð líka ógurlega reiður.
Hann spratt á fætur og skipaði með þrumandi
röddu öllu þjónustufólki sínu að leita að þess-
ari vondu býflugu, sem hefði vogað að stinga
sig í nefið. Öll dýrin í hallargarðinum skulfu
af ótta. Þúsundir þjóna, hirðmanna, öku-
manna og skósveina fóru að leita að býflug-
unni. Jafnvel litla þjónustustúlkan, sem dag-
lega burstaði hásæti kóngsins, fór líka að leita.
Það var leitað og leitað, í hverjum krók og
kima. En allt kom fyrir ekki. Litla býflugan
fannst hvergi. Hún var flogin burt og var
hvergi sjáanleg. Þá gaf Salómon konungur út
þá fyrirskipun, að allar býflugur í veröldinni
skyldu koma til hallar hans, svo að hann gæti
vitað, hver þeirra hefði stungið hann.
Loftið varð brátt fullt af suði og vængja-
þyti. Miljónir býflugna víðs vegar úr veröld-
inni þustu til hallar Salómons konungs og
flýttu sér sem mest þær máttu. Hávaðinn af
masi þeirra og suði var svo mikill, að sjálf
konungshöllin hristist.
Konungurinn stappaði niður fæti og skipaði
öllum að þagna, og á samri stundu varð svo
hljótt, að það hefði mátt heyra laufblað detta.
73