Sólskin - 01.07.1947, Blaðsíða 77

ið send út til þess að leita að hunangi, og ég var
svo lítil og heimsk, að ég þekkti ekki einu sinni
muninn á yðar konunglega nefi og rósinni, sem
mér hafði verið sagt að sjúga hunang úr. Ef
yðar hátign vill aðeins fyrirgefa mér, skal ég
einhvern tíma borga yður það“.
Salómon konungur hló kuldalega, er hann
hugsaði um það, að svona lítil býfluga gæti
endurgoldið honum, sjálfum kónginum. Og
allir þjónarnir, hirðmennirnir, fótgönguliðs-
mennirnir, skósveinarnir, ökumennirnir og
litla þjónustustúlkan, sem burstaði hásæti kon-
ungsins á hverjum morgni, skellihlógu líka.
Og því meir sem Salómon konungur hugsaði
um þetta, því hlægilegra fannst honum það,
og að lokum hló hann svo mikið, að hann
gleymdi alveg reiði sinni og fyrirgaf litlu bý-
flugunni. Og litla býflugan varð aftur glöð og
flaug ánægð heim til sín.
Nú er að segja frá því, að langt, langt í
burtu, í landi, sem Saba hét, ríkti falleg og
auðug drottning, sem gat eignazt alla þá hluti,
er hún óskaði sér. Og drottningin af Saba hélt,
að hún væri voldugasti stjórnandi í veröldinni.
En þegar hún frétti um hina miklu vizku Saló-
mons konungs, sagði hún við hirðmenn sína:
75