Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 9
Ég þorði ekki að segja neitt við frœnku
mína, því mér fannst endilega, að ólfunum
myndi mislíka það, ef ég talaði um þó. Ég
reyndi þó að fó hana til að líta yfir óna, en
varð ekki vör við, að hún sœi neitt.
Héldum við þó ófram ferðinni, og vildi ég
nú hraða henni sem mest ég mótti, því að ég
vissi ekki, hvað kynni að henda okkur nœst.
Við gengum og gengum, þar til við vorum
alveg staðuppgefnar. En aldrei tók dalurinn
enda.
Var nú svo komið, að við vorum bóðar sann-
fœrðar um, að við vœrum komnar langt af-
leiðis og sjólfsagt lœgi ekkert fyrir okkur,
annað en liggja úti um nóttina.
Aldrei fórum við þó að gróta og reyndum
að lóta sem minnst á hrœðslu okkar bera.
Loks voru kraftarnir svo að segja alveg
þrotnir. En þó komum við allt í einu fram ó
hœðarbrún. Og þó blasti við okkur svo dó-
samleg sýn, að aðra fegurri hef ég aldrei
/ >Vi /«v
seð siðan.
Fyrir neðan okkur ló hin dósamlega byggð
Eyjafjarðar, böðuð í bliki kvöldsólarinnar.
Eyjafjarðaró liðaðist eftir miðjum dalnum,
7