Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 16
Og þá ekki síður á systur mínar, er héldu í
snúru, sem var áföst við smiðjubelginn.
Þegar tekið var í snúruna, gekk belgurinn
upp og niður og gaf frá sér eins konar
blásturs-hljóð.
í hvert sinn hafði ég öfundað systur mínar
af starfi þeirra. Mér hafði oft þótt smiðjan
hans föður míns falleg, en aldrei eins og nú.
Á þessari stund gat engin höll verið fallegri
en smiðjan, sem var kolsvört af sóti og full
af kolareyk.
Enginn söngur jafnaðist á við blásturshljóðið
í smiðjubelg.num.
Þegar svo faðir minn hrósaði mér og sagði,
að ég gerði þetta vel, varð ég, í minni barns-
legu vitund, ekki þýðingarlaus vera.
Ég man, hvað mér þóttu skeifurnar fallegar.
Þessar rauðglóandi skeifur, er faðir minn tók
af eldinum og hamraði.
Líklega hefði þeíta endað vel, ef við hefðum
ekki verið trufluð.
í því, að faðir minn var að taka skeifur út
úr eldinum, kom Aron á Breið inn í smiðjuna
og heilsaði föður mínum.
Ég man aldrei, hvernig það atvikaðist, að
74