Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 35

er, en það er við Bœjará og niður við sjó, en
háar brekkur á tvo vegu.
Við þurftum að gœta þess, að lömbin hlypu
ekki upp brekkurnar, og því sátum við hátt
uppi í brekkunum.
Liílu lömbin voru ýmist að bíta, eða þau
hlupu niður að ánni til að fá sér að drekka,
því að nú voru þau búin að missa mjólkina,
enda voru þau óróleg og tóku stundum spretti
upp brekkurnar. En þá komum við á móti
þeim og rákum þau aftur niður í hvamminn.
Þarna vestur í haga var indœlt að vera í
góðu veðri.
Inni í fjarðarbotninum, skammt frá okkur,
var svo mikill fjöldi af álftum, að ég hef aldrei
séð neitt svipað því. Og þegar þœr hófu
upp margraddaðan og voldugan söng, þá
hlustuðum við börnin hrifin og hissa.
Það er allt annað að heyra einn og einn
svan syngja, en þarna skiptu þeir tugum og
ég held jafnvel hundruðum.
Niður við sjóinn var lítill vogur, og þar
rann lítill lœkur til sjávar.
í þennan litla lœkjarós voru lögð silunga-
net, og þótti okkur gaman að vitja um netin,
SóUkin — 3
33