Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 41
Svo hélt hann áfram:
„Eina ráðið er að veita lœknum burt úr
farveginum, og hérna er það vel hœgt, því
að bakkinn er svo lágur. Við gerum skurð og
stingum hnausa í stíflu, sem við hlöðum þarna
við stóra steininn. Svo rennur lœkurinn eitthvað
suður í móa, en hylurinn hjá hreiðrinu þornar
alveg upp. Úr því cstti nú ekki að vera stór-
hcettulegt, þó að ungarœflarnir velti úr hreiðr-
inu. — Jceja, hvernig lízt þér á þetta?"
„Þetta er alveg ágœtt ráð“, sagði ég, „mér
hefði aldrei getað dottið það í hug“.
„Nei, því trúi ég“, anzaði Stjáni og kímdi
við um leið.
Ekki kunni ég almennilega við, hvernig hann
sagði þefta seinasta. En samt var ég fullur
aðdáunar á ráðsnilli hans.
„Við stingum hnausa" og „við hlöðum
stíflu“, hafði hann sagt.
Það var svo sem auðséð, að hann œtlaði
að hjálpa mér.
Já, Stjáni var afbragð.
Eftir nokkrar frekari bollaleggingar varð
það úr, að ráðast í þessar framkvœmdir strax
um nóttina, því að búast mátti við, að ung-
39