Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 46
Og nú kom ég auga á rytjur af grashnausi
rétt við vaðið.
Illur grunur lœsti sig um mig.
Beið ég ekki boðanna, en lagði af stað upp
með lœknum, óleiðis að hreiðrinu og stífl-
unni.
Ekki hafði ég lengi farið, er fyrir mig bar
ömurlega sjón:
í litlu viki, bak við stóran stein, hafði lœkur-
inn hrúgað saman möl og hnausaleifum, og
innan um þetta só ég lítinn, gróan vœng.
Ég fékk ókafan hjartslótt, beygði mig niður
og gœtti að verksummerkjum.
Hér þurfti ekki um neitt að villast. Það var
dauður grótittlingsungi, úfinn og blautur, fiðrið
fullt af sandi og óhreinindum, augun lokuð,
og litla nefið umvafið slýi.
Mig skar í hjartað, þegar ég tók þennan
litla vin minn upp úr lœknum. Ég reyndi að
hreinsa sandinn úr fiðrinu og slétta úr því eftir
föngum.
Rétt ó eftir fann ég þann nœsta, eins út-
leikinn.
Mér var nú orðið fullljóst, hvað hér hafði
gerzt. Og logsórt samvizkubit bœttist nú við
44