Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 91

korkur á vatninu og barst með straumnum að
fossinum.
Ég œtla ekki að reyna að lýsa skelfingu
okkar krakkanna, sem á horfðum. Við vorum
gripin ofsahrœðslu og hugsuðum mest um
fossinn, sem gein við rétt fyrir neðan, og
Sigga, sem barst nœr og nœr með straumnum,
fljótandi ofan á vatninu.
Rétt ofan við fossbrúnina var stakur, jarð-
fastur, allstór steinn í ánni.
Hann var lœgri þeim megin, sem vissi í
strauminn, en hœrri fossmegin.
Það voru sprungur í steininn, svo að auðséð
var, að allgott var að fóta sig þar.
Stökkfœrt var af bakkanum út á steininn.
Við horfðum nú þarna á Sigga fljóta ofan
ána eins og krossfisk með fœturna á undan.
Ég var svo lamaður og gripinn af því, sem
var að gerast, að ég gleymdi Rœnku systur
minni, sem var þó yngri en Siggi.
Varð mér ekki lítið bilt við, er ég rankaði
við mér og sá, að hún var háskœlandi og
bjó sig til að vaða út í ána á eftir bróður sínum.
Var því afstýrt í flýti, og henni komið í
fóstur til Árnýjar.
89