Freyja - 01.02.1903, Blaðsíða 17

Freyja - 01.02.1903, Blaðsíða 17
EiÐUR HELENAR HARLOW, svo lcallað fyrir þá sök, að ljðsið í austurcnda þess lýsti jafnan vegfar- íi’adum Ixám er að kvöídlag’i voru staddir á vatninu. Iieid Ijatfði ekki kömið þar síðan hinn eftinninniiega dag, þegar Slelen gekk svo frani af þeim fólögum. Tíminn hafði síðan fært lionura hendur'fullar atvika, með þvi að gcfa honum yndisiega konu, cn hann ihafði cinnig svift luuin henni aftur, og nft var hjarta híms fullc af við- kvænini, sem ítst og söknuður framleiða'hjá góðum og göfuguna manni, <Og þessi endurminning mninti hann á iielenu og hugrekki kennar mitt í ranglætinu sem iiún leið. „Skyidi hftn vera liér og liversu skyldi hftn iiafa afborið ofsóknirnar?“ hngsaði liann. Wiliiam lieid iiafði góða ástæðu til að mana eftir Selcriu þvi h’ún hafði breytt hugsanastcfnu hané og g.jört hann að betra manni. Það.hve aðdáanlega hún sneri siðafræði Gr. upp á sjálfan hann, vrakti hjá hori- am nýjar hagsjónir, seiu með tíma og nákvæmri yfirvegun sneru hinum léttúðuga ungling í hugsandi rnarm. Þá stóð hann á þeirri tröppu í lifinu þar sem fáein orð geta orðið tii að gjðra ungmerinið gott cða vont, þcg- ar hin alvariegu sjálístæðisorð þessarar einstöku konu, sýndu honum afdráttarlaust rangindin. sem almermingsálitið, st-erkt í vananum og eigingirninni hlcður á konuna. Það kenndi honum einnig að undrast hve fúslega konurnar sjálfar lúta þessum almenningsdómi og gjöra sitt til að fella áfellis- og útskúfunardóm y fir systur sinar, jafnvel þótt sá dómur kunni einhvernUma að falla yfir þær sjáífar eða dætur þeirra. ,,Hversvegna cr það svo?“ hugsaði Jieid, en rftðning þeirrar gátu var enn ekki fundin. „Skyldi hún vrera hér enn þí/“ hugsáði hann, og nieð þessuui hug- leiðinguin gekk hann eins og í leiðslu einstíginn, sem lá að lcynistað þeim er llelen sat í, þegar hún, eins og vanvirt drotcning kom þeim að óvörutn og í ofsa réttlátrár reiði gjörði þá heitstrcnging, sem gjörir 'verk og nöfn mannanna barna ódauðleg. Honum datt í iiug að rannsaka þenna leynistað, sem var áuðfund- inn fyrir kunnugan mann.Niðursokkinn í eigin liugleiðingar settist hann þar og vissi eklci fyr en tvær hefðarfrftr voru komnar í sæti það er þeir Grauger sfttu í forðum þá er Helen lieyrði á tal þeirra. „Það litur ftt fyi ir að þetta sé söguríkur staður,“ hugsaði Reid og var í þann veginn að gefa nærveru sína til kynna, þegar liann heyrði nafn Helenar nefnt, og þó hann vræri of lieiðvirður inaður til að standa viljandi á hleri, gat hann ekki sr.ilt sig uin að vilja vita hvað þessar iicfðarkonur liefðu að segja um Helenu og þetta voru fyrstu orðin sem hann lieyrðig.Fyi’ir minn part álít ég Ilelenu óskaimnfeilnari en nokkra aðra stúiku, sem ég hef þekkt í hennar sporum “ „Svo hún erþá koinin aftur,“ var svarið. „Kom í vikuimi sem leið og svarta Súsanna segir að bún hali kom-

x

Freyja

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Freyja
https://timarit.is/publication/33

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.