Freyja - 01.02.1903, Page 19

rarjyjA
79
„Svo er það, en hvaða ástæðu hefurðu til að halda að þær niæðg-ur
skrifist ekki á við neinn?“
„0, mér þótti skrítið að heyra gömlu konuna aldrei tala um fólk
sitt og hugsaði talsvert út í það sérstaklega eftir að þetta kom fyrir með
Helenu, svo eg brá roftr til og spurði pdststjórann, hvort þær raæðgur
fengju nokkurnttina bréf, og sagði hann, að á margra mánaða fresti
kæmi bréf einhversstaðar frá Main til ekkjunnar og að þvt væri svarað
jafn reglulega, og að á ðllum þessum bréfuin væri sama hSnd.“
„Jæja, frú ffrant, þú hefur gjört þér meiri ómök ( þessu en mér
befði dottið í hug að gjöra.“
„Ef roér tekst ekki að komast fyrir hlutina, þá gjöra aðrir það ekki,
enda segir hiu helga bók, að vér eigum að vera slæg sera höggormar
og saklaus sem dúfur.“
„Saklaus eins og þú,“ hugsaði Keid og ypti öxluin.
„Og ekki þar ineð búið,“ hélt kvenn-njósnarinn áfram, „ég álít að
snaður eigi að nota öll leyfileg meððl til að grenslast eftir lifnaðarháttum
grunsams fólks, og PSll segir að allir hlutir séu lðgmætir, auðvitað mein-
ar Iiann kristnu fólki. Einusinni spurði ég ekkjuna um ættarnafn henn-
arog kvað hún það Harlow.hún hefði ekki breytt nafni við giftinguna.
Og þegar ég spurði um ættingja hennar svaraði hún:
„Dauðinn hefur sundrað ættfólki mínu svo fátt af því er nú á lífi.“
En ég var ekki fyr komin út úr dyrunum en Helen kom inn og sagði
svo hátt að ég heyrði: „Því sagðirðu ekki að henni kæmi það ekkert
við, móðirf“
,,Ekki neina það, ég skal svei mér sýna henni hvort mér kemur
það við eða ekki, hugsaði ég, með það skrifaði ég til Maine og gjörði
fyrirspurn um uppruna þeirra og fékk það svar, að þar liefði aðeins
verið ein frú Harlow, ekkja og hún væri þar enn, svo þú sérð, frú Sher-
wood, að hér er eitthvað gruggugt."
„Eg er því miður hrædd um að svo sé, en hvað getum við gjört?“
„Rekið þær. En hérna koma þær frú Fitzhammer kona löginanns-
ins og Salli Shaw/ Velkomnar í hópinn og út með fröttirnar," sagði frú
Grant og stóð upp til að fagna gestunum, sem þegar tóku sér sæti er
þær höfðu heilsað.
„Hvað segirðu nú í fröttum, Salli?“ spurði frú Grant.
Salli, sem var ógift stúlka og nokkuð við aldur, setti upp þykkju*
svip og sagði: „Eg hélt þú þyrftir ekki að kalla mig neinu gælunafni."
„Ó fyrirgefðu, ég var svo utan við mig “ svaraði frúin.
„Eg býst við að það sé fyrirgefanlegt þegar gamlir kunningjar
eiga í hlut, en þetta er orðið að svo ríkum vana að aliir fara að kaila
mig Salli, ef ég tek ekki í taumana." svaraði ungfrúin.
„Ég held rött að kalla allar ungar og ógiftar stúlkur, eins og tii