Freyja - 01.02.1903, Blaðsíða 24

samvizkusamlega mælt með mér við dóttur yðar, þá beftíð áhrifnm yð-
ar á. hana mér í vil. Verið þið svo sælar“.
lieid gekk hratt á brott, en var ekki kominn nema nokkra t.itgd
faðma er liann mætti þeim frú Grant og frú Mtzhammer. Þeim varð 5
fyrstu nokkuð liverft við en héldu þó áfram leiðar sinnar, en svipur
þeirra sýndi að þeim var mikið niðri fyrir. „Meira efni í illt umtal og
kristileg kærleiksverk,“ hugsaði iíeid. „DrOttinn dýr! Slíkur lieitn-
Ur“. Og hann flýtti sér ineira en áður.
„Rétt eins og ég bjósc við. Menn frá fjarlægum stöðum eru farnir
að vitja um þa;r, þó bæjarmenn fari sér hægt enn þá,“ sagði frú Grant.
„Ó, ég fyrirverð mig fyrir að sjást náiægt þeim. Hann gæti hald.
ið okkur af sama tagi,“ andvarpaði iögmannskónan.
„Bngin hætta, ekki sú minnsta. Menn taka aldrei heiðarlegar
konur í misgripum fyrir slíkt fóík,“ sagði frú Grant.
„Eg vona það, þó ég furði mig oft á því hve giöggir þeir eru á ;\ð
flnna mismuninn11.
,,Ó, þú ert of mikið barn í öllu þess konar. Þegar þú ert búin að
iifa eins lengi og ég, og reyna eins mikið, sem ég bið guð að foi’ða þér
f'rá, þá ferðu fyrst að skilja þessa hluti betur“.
IV. KAP.
Fyrsta uppskeran.
,,Eins og þér sáið, þannig munuð þér og upp skera“,
Komdu með mör, lesari góður, til bæjarins Albright, einni viku
eftir að framanskráður atburður skeði. Staðurinn sem við heimsækj-
Uin, er eitt ineð þcim allra stærstu og ríkmannlegustu húsum í b.ænuin
ög húsnióðirin tilheyrir hinum svo kallaða hæsta ílokki fólks, þeim,
sem skozka skáldið se^ir ums „að ekki geti umgengist almúgafólkið“.
Það er búið að kveikja í stássstofunni, gluggarnir eru hálfopnir og mál-
rómur þeirra sem inni eru berst út í næturkyrðina. Gluggablæjurnar
eru ekki alveg dregnar fyrir, og ef við gætum nákvæmlega að konunni
sem þarna stendur, mitt í dýrð auðæfanna, þekkjum vtð hana. ,,.Jú,
víst er það frú Fitzhammer" hugsaði herra Reid.sem nálgaðist hús vinar
síns og skólabróður, Edwards Grangers. Reid hafði ekki séð vin sinn
í öll þessi ár, frá því atburðurinn í skóginum skeði. En eftir að hafa
séð Hélenu, ásetti liann sör að flnna vin sinn í Albright, og nú var liann
þangað kominn. „Hvað skyldi frú Pitzhammer vcra að gjöra hér, citt-
hvað illt er ég viss um,“ hugsaði hann.
En samtalið í stofunni varð fjörugra og fróðlegra. „Mör geðjast