Freyja - 01.02.1903, Page 25

v<el að Lakeside.frænka mín góð. Ég kefi oft hælt manninum mínum Tyr-
sr smekkvísina í að vclja scr heimilL Ég heíi líka heyrt að Granger
haíi verið kunnugur jþar áður en liann giftist", sagði frú Fitzhammer.
„Eg veit það, en hann hefir aldrei komið þangað síðan. Ég hefi oft
ibeðið hann að fara þangað með mér, en hann hefir œtíð einhverjar af-
•■sakanir á leiðum höndum‘\
,,Ég skildi þá fara þangað ein, ef ég væri sem þö‘\
„Auðvitað gjöriég það líka fyrst þú ert flutt þangað‘\
„Knýr þig nolckuð fleira til þeirrar farar, frænka mín?“
„Hvað áttu við, Addie?“
„Ég keld að ef þú kæmir þangað, findir þú orsökina til geðbrigða
todnda þíns“.
„Iívað meinarðu, Addie?“ hrópaði frú Granger, sem nú hafði tekið
allmiklutn andlitsbreytingum. Það var auðvelt að sjá, að stolt og hatur
ibjuggu í ríkum mæli undir þessu slétta yfirborði—hulið í bráð, en fúst
til að festa hramma sína í hjarta þess er hún hataði hvenær sem tóeki-
tfæri byðist.
„Ef þú lítur þannig út til lengdar, er mfer vist hollara að segja þér
ekki meira, frænka mín“, veinaði frú Fitzhammer.
„Láttu ekki cins og flón, segðu það sem þú ætlar að segja, strax!“
„Jsya þá. Ég beld að þessi stúlka—þessi líelen Hariow, sem mað-
mrinn þinn talar uin í svefninum, eigi heima í Lakeside‘\
,,Af hverju lieldur þú það? ‘
„4f því að þar er stúlka með því nafnL sem átti son skömmu eftir
að Granger fór þaðan um árið og enginn veit um faðerni þessa drengs“,
„Heldur fólk þar að Granger eigi þenna dreng?“
„Ekki liefi ég heyrt þess getið,frænka mín“.
„0, hættu þessu frænku tali og reyndu að iáta eins og þú hafir ögn
af viti. Vissi fólk til þess að Granger hefði verið með henni?"
„Ekki veit ég til þess. En þú átt ekki skilið að þér sé neitt sagt
fyrst þú ert svona vond“.
„Þú komst hingað til að segja mór þetta, svo þör er bezt að halda
nú áfram með það, og mér þætti gaman að vita af liverju þú heldur
að Granger sé faðir þessa drengs“.
,,Af því að hann er líkur Granger“.
„Sjá það fleiri en þú?“
,,Já, þegar ég minntist á það“.
„Asn! asni’ Svo þetta er Bll velvildin þín til mfn".
„Heldurðu að ég liefði tekið öll þessi ómök á mig fyrir þig, Bf mér
væri ekki vel við þig?“ sagði frú Fitzhammer kjökrandi.
„Það var rétt af þér að segja mér frá þessu, en þú hefðir mátt vera
ögn varkárari í tilliti til ættarnafns míns og heiðurs en þnð, að fara að