Freyja - 01.02.1903, Qupperneq 27

sínrii rett er liann sagði að hún hefði ekkert hjarta.
„Hvenær ferðu heim aftur?“ spurði frft G rang'er eftir langa þogív.
„ílvað, ertu þá strax búin að fá nóg af mér?“ sagði lSgmannsfrúin
^og hrökk við.
„Heimskingi! hefirðu þá ekki snefil a'f vitif—Búin að fft nóg af þér!
Nei, ekki meðan þú gjörir ekkert mér eða þér til skammar, en ég þarf
.að fara heim með þér eg fereiða ofan yfir afglöp þan er þú hefir þar
gjört mér“.
„A.fglöp:!“ endurtók lðgmannsfrúin stein tóssiu
„Já, afglöp. Élg æt!a eltki að líða neinum að taia um manninn
aninn í sambandi við nokkra aðra lconu en mig. Bg hefi enga löngun
;til að láta fólk halda að maðuriun minn sé mör ótrúr, og g-eía þannig
öiverri þvottakerlingu og eldabusku tækifæri til að aumka mig og benda
■ú v e s a 1 i n gs frú Granger! eins og væri ég einhver ræfill.
„Hvað ætl&r þú að gjöra?“
„Það veit égekki fyr en þangað kemur, Bn það máttu reiða þig
:á, að ég sk.al með einhverjum ráðum eyða þeirri skoðun að maðurinn
minn eigi þenna kralcka“.
„Þei, þei“, sagði frú Fitzhammer og í því kom Granger inn og með
honum vinur hans, háæruverðugur herra R. S. Reed frá Oakville N. H.
íGranger gjörði gest sinn kuuuan þeim sem fyrir voru og er því var
Jokið, ræddu þau mn fegurð kvöldsins og þess háttar liluti. En þrátt
Íyrir það, var eins og eitthvert farg lægi yfir öllum svo samtaiið licfði
orðið slitrótt hefði eklci frú Granger haldið því uppi. Granger heyrði
á samtal þeirra frænkanna þegar hann kom inn nógu mikið til að geta
sör þess til, að leyndarmál hans væri upp víst orðið og hann sjálfur nú
á valdi hinnar tvíeggjuðu tungu konu sinnar. Heed vissi lika að þar-
vera frú Fitzgerald boðaði eklcert gott, hún aftur á móti brann af löng-
un til að láta frænku sína vita að þessi gestur hennar hefði sézt hjá
þehn Harlows mæðgum. Frú Granger ein var með sjáltri sör, en það
hafði einungis æsandi áhrif á mann heunar, því hann vissi að sú kyrð
var undar.fari stonnsins, sem liann vissi vel að lilyti að skella á sör ein-
um við fyrsta tækifæri.
„Þör eruð vist frá Lakeside", sagði Reed við lögmannsfrúna.
,,0 já, við hjónin höfum sezt þar að“, svaraði frúin.
n.Tá, ög hölt ög kannaðist við yður“, sagði Reed.
ijá, og þör eruð víst sami ínaðuriim sem ög sá koma út frá þeim
Harlows mæðguin einu sinni“, sagði lögmanns frúin, scm gleymdi því
í svipinn að liún var of í'ín og heiðarleg til að íninnast á þcss konar
fólk í karlmanns viðurvist, enda stokkroðnaði hún nú er hún gætti sín.
,,Ég er sami inaðurinn, og þör eruð víst ein af konunum sem mættu
mér þá“, svaraði Reed svo rólega að hún þoldi ekki mátið og stökk á