Sameiningin - 01.04.1941, Síða 4

50
Landskjálftinn átti sér stað árla hinn fyrsta páskadag
— en umrót líkt jarðskjálfta átti sér stað í hugum og hjört-
um lærisveina Drottins, er þeir sáu allar sínar jarðnesku
vonir um Jesúm, völd hans og leiðsögn, að velli falla; og
heimur sá, er lærisveinarnir höfðu dvalið í, svo gjörbreyttur
orðinn. Það tók tíma til að átta sig á slíkum straumhvörf-
um, og reyna nú að mæta nýjum degi, og ábyrgð hans,
eins vel og auðið væri, undir gjörbreyttum kringumstæðum,
frá því sem áður var.
Þær “María Magdalena og María hin,” eru uppi mjög
árla, löngu fyrir dögun, hinn fyrsta páskadag, á vegum
helgrar skyída, er þeim var Ijúft af hendi að inna. Þær
fara út að gröf Jesú. Þegar þangað er komið, sjá þær engil
er mælir til þeirra, og útlistar fyrir þeim undrin er skeð
hafa: upprisu Drottins, sigur hans j'fir dauðanum, og' til-
mæli að þær beri lærisveinunum þessa fregn. Þær fóru
með flýti, og sjálfur Drottinn birtist þeim og blessaði þær.
Upprisufrásögurnar í guðspjöllunum eru eins og gim-
steinar, sem glitra á mismunandi hátt, eftir því frá hvaða
hlið þær eru skoðaðar. Allar hafa þær sitt sérstaka við-
horf. Þeim ber ekki saman í öllum atriðum; né voru þær
til þess skráðar að “standa heima.” Þær eru leifturmyndir,
er lýsa breytilegu viðhorfi þess, er segir frá þvi, er fyrir
hann bar. Við það vex gildi sagnanna. Heildarmyndin
skapast. Hin fyrsta athugun sögunnar, virðist mér henda
til þess, að óvænt hlessun fylyir því að vera trúr lífsins
helgustu skyldum, þótt þær krefjist vorra itrustu krafta.
Samdóma munum vér um það, að varanlegasta sælan hér
á jörð, er sú að reynast trúr þeiin skyldum, sem lífið legg-
ur oss á herðar. Mannlífið öðlast nýja göfgi við að trúa
þessu. Ef vér nú gerum oss grein fyrir eldraunum þeim,
er lærisveinar Jesú höfðu orðið að þola á föstud. langa, og
reyilum að setja oss inn í ásigkomulag sálna þeirra, þá má
telja það liina stærstu þrekraun, frá hvaða sjónarmiði sem
það helzt er skoðað, að þessar konur, sem guðspjöllin
segja frá, voru svo árla á ferð, þennan fyrsta dag vikunnar;
mann stórundrar á því þreki að þær gátu verið á almanna-
færi, með slíka sorg í huga, lamaðar vonir og líkamsþrek,
þótt þrjú dægur væru liðin hjá, frá því að meistari þeirra
halði dáið á krossinum. Karlmennirnir i hópi postulanna'
höfðu sig ekki frammi, heldur fela sig, unz þeir hafa fengið
gleðifregnina um upprisu Jesú. — Það er kærleikur til frels-