Sameiningin - 01.04.1941, Síða 6

52
hlupu þær til að færa lærisveinum hans tíðindin.” — Ein-
mitt þetta atriði var þungamiðjan í hoðskap fyrstu kristni.
Postularnir voru vottar að upprisu Jesú. Með ótta og gleði,
eins og konurnar forðum, boðaði frumkristnin þenna hoð-
skap: Jesú upprisinn og kraft Guðs í samfélaginu við
hann; og fullvissu um eilíft líf. Tvent var það er gerði þá
svo örugga að vitna um upprisuna: — fyrst það, þeir vissu
að atburðurinn hafði átt sér stað, cn því næst hitt, hin
sýnilegu áhrif, sem að upprisan hafði haft á hugi og hjörtu
allra lærisveinanna.
Það er upprisan — undrið mesta, sem gefur kristn-
inni sérstaka afstöðu í trúarbrögðum heimsins. Hún er
grundvöllurinn sem kristin kirkja byggir á. Upprisan er
staðreynd, eins og einn af yngri sagnfræðingum Norður-
landa ritaði um fyrir fáum árum síðan, á þessa leið: “Til
þess að atburður teljist söguleg staðreynd, verður hann að
hafa hat't þau áhrif á gang sögunnar, að um muni. En það
er ekki atburðurinn einn, út af fyrir sig, heldur áhrif hans,
svo langt og lengra en augað eygir, sem valda því, að hann
getur talist söguleg staðreynd. Þessi sami sagnfræðingur
segir: “Upprisa Jesú er staðreynd í veraldarsögunni. Eng-
in staðreynd í veraldarsögunni er áhrifameiri, og þar af
leiðandi öruggari en upprisa Krists.”
Samfara upprisu-öruggleikanum er hinn bjartsýni
máttur trúarinnar, sigrandi trúar, hér í lífi, þrátt fyrir
allan mannlegan ófullkomlegleik, gjöf Guðs, hverjum
þeim til handa, er þráir að ganga í endurnýjungu lífsins, í
anda sigurherrans Jesú Krists.
Á gröfinni grær nú lijan bjarta. Vald dauðans er rofið,
fyrir sigur frelsara vors; eilíft líf er heilög vissa, er byrjar
hér í lífi fyrir hinum kristna lærisveini, í upprisumætti
Jesú Krists. Þrotlaus fullkomnun, sem er framhaldandi
eins og sjálf eilífðin.
“í gegnuin rökkvann þú gafst mér sýn,
að guðdómsins eilífu löndum;
þar hjaðnar sortinn, en sólin sldn
og sveipar þau kærleiksböndum;
þar leiðir oss heilög höndin þín,
seni hér í útfirisströndum.”