Sameiningin - 01.04.1941, Side 8

54
ritgjörð í Heimskringlu. Magnús var honum vel kunnugur,
bæði í Nýja íslandi og eins í Elfros í Saskatchewan. Hann
lýsir þar rétt og vel dugnaði hans, hyggindum, glaðlyndi,
hagmælsku, orðheldni og öðrum góðum kostum. Nú fyrir
skemstu hefir Jónanna einnig fengið heimfararleyfi.
Hún andaðist á heimili dóttur sinnar, Mrs. Sigríðar
Björnson í Riverton, Man., 28. des. síðastl. Séra Sigurður
ólafsson jarðsöng og voru kveðjumálin flutt á heimilinu
og í kirkju Geysis-safnaðar.
Jónanna var fædd á Vémundarstöðum í ólafsfirði í
Eyjafjarðarsýslu á íslandi 7. des., 1851. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Jón Dagsson og Anna Stefánsdóttir. Systir
hennar hér vestra var Margrét gift Guðjóni Thomas í Win-
nipeg. Árið 1872 giftist Jónanna Jóhannesi Jóhannessyni
frá Sæmundarhlíð í Skagafirði og bjuggu þau á Hornbrekku
í Ólafsfirði. Tvær dætur þeirra eru á lífi, önnur gift kona
á Siglufirði, á íslandi, hin, Jóhannesína, gift George W.
Barrett í Vancouver í British Columbia. Jóhannes drukn-
aði af hákarlaskipi 1875. Árið 1881 giftisl Jónanna Páli
Halldórssyni, og bjuggu þau liæði í Eyjafirði og Skagafirði,
en árið 1894 fluttust þau vestur um haf og settust að í Nýja
íslandi. Þau bjuggu 25 ár á Geysis-landinu. Tíu ár voru
þau hjá syni sínum Jóhannesi lækni í Elfros, Sask. Þá
komu þau aftur til Nýja íslands, voru eitt ár hjá syni sinum
Jóni, að Geysi, en árið 1930 fóru þau til tengdasonar og
dóttur, Guðmundar og Sigríðar Björnson, í Riverton, þar
sem þau bæði voru það sem eftir var æfi.
Börn þeirra á lífi eru: Jóhannes Páll, læknir í Borden,
Sask., Mrs. Sigríður Björnsson i Riverton, Ásbjörn, bóndi í
Arras í British Columbia, og Jón bóndi á Geysi.
Jónanna var fremur litil kona vexti og sýndist ekki
Ikamlega sterkbygð, en hún var óvanalega tápmikil andlega
og víst er um það, að hún leysti heimilisstörf sín af hendi
með fullum dugnaði, vinnuhyggindum og sóma. Sæmilega
heilsu mun hún hafa haft þangað lil hún fékk slag 24. júni,
1932. Eftir það fekk hún aldrei heilsu, var í rúminu eða
við rúmið það sem eftir var æfikvöldsins. Fullum sönsum
og sálarkröftum hélt hún samt þangað til síðasta mánnðinn
sem hún lifði.
Um hana, meðal annars, segir dóttir hennar Sigríður
þetta:
“Hún hafði framúrskarandi minni og hafði lesið mikið,