Sameiningin - 01.04.1941, Qupperneq 12

58
Mótstöðumanni Jesú kæmi ef til vill í hug að innreiðin
hafi aðeins verið auglýsing. Við því hlýtur maður að segja,
að það er gagnstætt vanalegu framferði Jesú! Fregnir um
kraftaverk hans bárust út um alt Gyðingaland, en það var
ekki hann, sem kom þeirn af stað. í freistingunni, eftir
skírnina, neitaði hann að kasta sér ofan af musterisbustinni,
eins og Satan fór fram á. Að kasta sér ofan á steingólfið
fyrir neðan og vera þar alveg óskaddaður hefði A'erið hin
ágætasta auglýsing fyrir hann, og hin auðveldasta leið sem
hugsast gat að Messíasar-tigninni. Prestar og Farísear
hefðu líklegast tekið honum opnum örmum og hai't hann í
hávegum, leitt hann í öndvegi hjá sér. Jesús neitaði. Jesús
neitaði öllum slíkurn freistingum, undantekningarlaust i
öllu starfslífi sínu. Oftar en einu sinni ætluðu Gyðingar
að taka hann til konungs, en hann vék sér afsíðis frá
mannfjöldanum og hvarf augum þeirra. Hvergi er þess
getið að hann hafi auglýst kraftaverk sín en þvert á móti
er frá því sagt, að hann bannaði mönnum að segja frá
sumum þeirra.
Tit rétts skilnings á pálmahátíðinni, er það að athuga
hvaða þátt Jesús sjálfur átti í henni. Hann segir lærisvein-
um sínum að sækja ösnufolann og hann ferðast frá Betaníu
þar senr hann gisti til Jerúsalem á þeim reiðskjóta. Menn
muna að hann kom með lærisveinum sínum norðan úr
Galílegu til þess að vera á páskahátíðinni í Jerúsalem.
Seinasta hluta þeirrar ferðar fer hann ríðandi á asna. Eng-
an annan þátt virðist hann eiga í undirbúningi þessa sér-
kennilega viðburðar. Einhver kynni að bera fram þá mótbáru,
að Jesús hefði eins vel getað genigið þennan seinasta vegar-
spotta til borgarinnar eins og þá lengri leið, sem hann hafði
þegar gengið norðan úr Gatíleu. Eg kannast við, að þessi
athugasemd er rétt; en get þó ekki neitað því, að Jesús hafði
f'ullan rétt lil að ferðast á hvern þann hátt sem hann vildi
og átti kost á. En með áherzlu má segja, að þetta var hans
eini þáttur í undirbúningnum. Mannsöfnuðurinn mikli
var alda, sem reis upp hjá fólkinu sjálfu. Einhvernveginn
hafði það lTézt, að hann ætlaði að koma i borgina á sunnu-
daginn. Fregnin fékk fætur. Hver sagði öðrum. Ekki er getið
um neinn foringja fyrir þessari hreyfincgu. Ekki er nein á-
stæða til þess að ætla að nokkur af lærisveinunum hafi átt
hinn minsta þátt i því að koma þessu af stað. Þetta var
eins og ósjálfráð bylgja, sem orsakaöist at þeun dásemdar-
verkum, sem Jesús hafði framkvæmt. Menn muna að