Sameiningin - 01.06.1931, Síða 5

éwtnetntngm.
Mánaðarrit til stuðnings kirkju og kristindómi Islendinga
gefið út af Hinu ev. lút. kirkjufélagi Isl. í Vesturheimi.
XLVI. WINNIPEG, JÚNÍ, 1931 Nr. 6

Þörfin að afkvista
(Fyrirlestur á Kirkjuþingi 1931J Eftir séra Björn B. Jónsson, D.D.
B'eint á móti glugganum á skrifstofu minni er trjágarður.
Eg hefi haft bæði gagn og gaman af því að virða fyrir mér trén og
veita vexti þeirra eftirtekt ár frá ári. Mest þykir mér til þess
koma, þegar verið er að afkvista eikurnar. Til þess að þær verði
beinar, sterkar og stórar, þarf á hverju ári að sníða af þeim
margar greinar; annars fer ofvöxtur í litnið, en eikin sjálf verður
grannvaxin og krækluð.
Stundum finst manni til um það, hve nærgöngulir trjánum
trjáræktarmennirnir eru, þegar þeir afkvista. Þar sem að horna
saman landareign mín og landareign nágranna míns, stend’ur
nú tré eitt all-mikið. Höfum við í ganmi oft kítt um það, hvor
okkar eigi tréð. Og þegar að því kemur að afkvista tréð, sýnist
okkur stundum sitt hvorurn um það, hverjar greinarnar þurfi
að afsníða. Við sjáum eftir þeim. Hér um árið var komin mikill
ofvöxtur í greinir og lim trésins,—vöxturinn allur í liminu, en
sjálft tréð tók að svigna undir þyngd greinanna. Var nú fenginn
trjáfræðingur til að afkvista, og svo fór, að hann sneið af trénu
miklu fleiri greinar en okkur fanst forsvaranlegt. En eftir það
fór tréð að vaxa og verða stórt og tignarlegt. Síðan hefir það
verið afkvistað árfega og nú er það orðin stór og fögur eik.
Eitt er það tré hér á jörðu, sem er mest og bezt allra trjáa.
Það er tréð, sem um er sagt, að
“Það breföir sitt lim yfir lönd, yfir höf,
Á lifenda bústað, á dáinna gröf.”
Tréð, sem nú um ræðir, það er kristin kirkja. Eg get sagt
það með sanni, að mér þykir vænna um það tré, en nokkurt ann-