Sameiningin - 01.06.1931, Síða 10

sem talið er a'ð kirkjan sem heild hafi vaxiÖ um á árinu.
Margar tilraunir hafa verið gerðar til þess að skýra orsakir
vaxtarleysis kirkjunnar á yfirstandandi tíS. Sumir kenna um
erfiðu árferði alment og atvinnuleysinu. Má vera að það sé
að einhverju leyti orsökin, en hreint ekki að öllu leyti, og jafn-
vel ekki að mestu leyti. Miklu fremur mun orsökin vera hvað
niest sú, að kirkjan sé að örmagnast undir þunga limsins, svigna
undir hinum ótal þungu greinum, sem út úr henni hafa vaxið,
þreytast undir byrði hins ógurlega umstangs félags- og flokka-
fargansins.
Ef til vill er þreytan og óhugurinn hvergi bersýnilegri, en
á sviði kristniboðsins. Á öldinni sem leið og fyrstu tveim tugum
þessarar aldar unnu kirkjur þessa lands að kristniboði erlendis
af miklum áhuga. Urn fátt er nú tíðræddara á kirkjulegum
sviðum en um afturkipp þann, sem nú er í þeim efnum. Árið
1922 vörðu kirkjumenn í Vesturheimi 45 miljónum dollara til
kristniboðs erlendis; en árið 1927 (síðasta skýrsla) var upphæðin
komin niður í 35 milj. dollara. Hafði lækkað um 10 milj á fimm
árum, og var þó góðæri öll þau ár.
Margar orsakir eru tilfærðar fyrir þverrandi áhuga kirkju-
fólks á kristniboði, sumar sannar, aðrar ósannar. Auðveldast er
að kenna um illum aldarhætti og vantrú. En það fullnægir ekki
Breyting á viðhorfi og þekking á trúarbrögðum og menning
austurlenzku þjóðflokkanna kemur að einhverju leyti til greina.
Andúð Asíu þjóðanna gegn vestrænu menningunni stðan á stríðs-
árunum og yfirlýsingar mikilsmetinna andlegra stórmenna, krist-
inna, í Austurálfu þess efnis, að þeir óski þess, að fá sem mest
sjálfir að annast um útbreiðslu kristinnar trúar í sínum heima-
högum, í þarlendum þjóðræknisanda, hefir haft mikil áhrif. En
aðal-orsökin er sú, að fjöldi fólks hefir komið auga á þá óhæfu,
er stafar af kappakstri kirkjuflokkanna um lönd heiðingjanna,
sem kallaðir eru. Brjóstviti alþýðu hefir verið ofboðið með
skýrslum um tilkostnað þann hinn mikla, sem hið margfalda trú-
boð hefir í för með sér. Mörgum er farið að finnast það all-
óþarft, að flytja kirkju-sundrungina til útlanda og ala á henni
erlendis. Tilkostnaðurinn við öll hin fjölmörgu kirkjulegu stjórn-
arvöld, skrifstofur, eftirlitsmenn og nefndir heima fyrir, og
margfaldur kostnaður erlendis við rækslu starfsins þar í svo
mörgu lagi, hefir vaxið alþýðu í augum. Þetta hefir nú leitt til
þess, að leikmenn í kirkjunum hér í Ameríku hafa tekið til sinna
ráða. Hafa þeir átt fundi með sér um málið og ákveðið að skipa
úr sínum hópi nefnd til þess að rannsaka alla tilhögun kristniboðs-
starfsins. Eiga að vera í nefndinni tólf úrvals menn úr sem flest-