Sameiningin - 01.06.1931, Qupperneq 31

—~‘þú endurnýjar ásjónu jarðar.”
Vorið, mcð áhrifum sínmn, eyðir kulda og klaka í hjörtum
vor mannanna.
Eins og vorsólin 'blessuÖ, gyllir hauÖur og haf, þannig er þaÖ
að vori til, sem hinn helgi blær GuÖs undra kærleika, á greiðari
aðgang að hjörtum mannanna, en ella. Eins og vorsólin leysir
klakaböndin af vötnunum og úr yfirborði jarðar, þannig nær
helgur andi Guðs til sálnanna. Svo vill og til að hinn fagri boð-
skapur guðsorðs: upprisa frelsara vors, hin ljúfa frásaga urn
dvöl hans með lærisveinunum við Galileavatnið, uppstigning hans,
og síðasta kveðja til lærisveinanna;—ásamt sendingu heilags anda;
þessir undursamlegu tónar frásögunnar um hann, íalla svo eðli-
lega saman við fegurstu hugsanirnar, er sálir vorar fela i djúpi
sínu, er voriö—og vorhugsanirnar ná til að leiða á yfirborðið.
Eins og klakaböndin hverfa af yfirborði jarðar, þannig hverf-
ur klakkinn og kuldinn úr sálum vorum.
Það er hægara að vori til en endranær, að rétta bróðurhönd
—að mæta mótstöðumanni sínurn á miðri leið,—og leitast við,
“að því er í voru valdi stendur að eiga frið við alla menn.”
Það er. að vori til, að fegurstu vonir, er sálir mannanna hafa
nokkru sinni látið sig dreyma um, verða að helgri vissu hverju
trúuðu hjarta. Upprisan er vorsins helga hátíð. Gleðin í gjör-
vallri náttúrunni hið ytra, samhljóma við hina andlegu gleði hverr-
ar trúaðrar sálar. Eilíft vor biður vor, að vetri lífsins loknum.
Drottinn vekur blómin til lífs, með hverju nýju vori; hann gerir
vonir barna sinna að helgri vissu. Hann græðir öll sár, og þerrar
öll tár. Vetur lífsins er hverfandi. Vorið og sumarið varir. Sálir
vorar fagna upprisunni í náttúrunni, og gleðjast í öruggleika þeirn,
sem trúin veitir um framhald lífsins,—fyrir upprisu frelsara vors.
Með skáldinu segjum við:
“Um eilíft vor hann von mér gaf,
Er vetur æfi þver;
Sjálft lífið gröf er gengið af
:það gleði dýrst mér er.”:
Ur gömlum dagbókum
Eftir Séra Sig. S. Christopherson
Eg mætti gera þá skýringu, þegar í byrjun, að þessar dag-
bækur eru frá dögum þeirra Marteins Lúters, Melanktons, og
samtíðarmanna þeirra. Þær byrja fyrir daga siðbótarinnar, eða