Sameiningin - 01.05.1913, Blaðsíða 12

76
inn, liefir lagzt á sálir manna í faðmi fjötraðar ríkis-
kirkju.
Bn Únítara-stefnan liefir ekki náð mikilli útbreiðslu.
Hún hefir ekki reynzt alþýðleg. Hún hefir ef til vill um-
fram aðrar tegundir skynsemistrúar fullnœgt skynsemi
ýmsra frœðimanna. En til hjartans hefir hún ekki náð,
og með engu móti getr hún fullnœgt trúarþörf mannanna
almennt. Henni reyndist óhœgt að halda hjarta-trú
Channing’s; hún hlaut að aðhyllast hin köldu skynsemd-
ar-rök Parker’s. Þar er styrkleiki hennar, og þar er líka
veikleiki hennar.
Bins mun fara „nýju guðfrœðinni“. Hún er nú þeg-
ar klofin í tvennt: annarsvegar eru þeir, sem fylgja rök-
um hennar út-í æsar, og geta þá ekki annað, framknúðir
af sínum eigin röksemdum, en siglt í kjölfari Únítara og
annarra skynsemistrúarmanna; hinsvegar eru þeir, sem
enn vilja bera kápuna á báðum öxlum, fylgja bæði skyn-
semi-stefnunni og hinni gömlu kristnu trú, og leitast við
að samríma það tvennt. En það mun reynast, og hefir
þegar reynzt, jafn-ókleift verk nú einsog ávallt áðr.
Og það, sem áreiðanlega klýfr fylkingarnar nú einsog
fyrr, er Jesús Kristr sjálfr. Það verðr kenningin um
hann, sem verðr nýju guðfrœðinni til falls. Jesús Kristr
er sá klettr, sem flóðið skellr á; þar skiftist það í tvö
strauma-föll; fer annar straumrinn þeim megin, sem sú
skoðun ríkir, að Jesús sé maðr og ekki meira, mikill og
góðr maðr og siðameistari mannkynsins; en hinn straumr-
inn fer þeim megin, þarsem sú trú ríkir, að Jesús sé guð,
heilagr og blessaðr um aldir, sem borið hafi syndir mann-
anna og friðþægt þá við föðurinn.
Það er einungis tvennt, sem legið getr fyrir mönnum
hinnar nýju stefnu, annaðhvort að sameinast í skoðunum
að öllu leyti Únítörum, ellegar þá hverfa aftr til uppruna-
legrar evangeliskrar trúar. Og má vel vera, að gott leiði
«if hreyfing þessarri á þann hátt, að fyrir það að aftr
rennr straumrinn inn-í farveg kirkjunnar fœri hann
henni ný efni til nœringar og hressingar. Þess vil eg í
Tengstu lög vera fullvís, að fáir sé svo langt á veg komnir,
að þeir ekki snúi aftr, þegar greinilega kemr í ljós, hvert