Alþýðublaðið - 12.09.1923, Page 1
CS-efiÖ öt
1923
Miðvikudagian
12. september.
208. tölubiað.
,,Hrakförin:‘
Viðfcal við Ólaf.
>Velkomlnn heimk segi ég
við Óiaf Friðriksson, sem kom frá
Vestmannaeyjum með >Síríusi<.
>Þokka þér íyrir,< segir Ól-
afur; >þú meinar úr hrakförinni,
sem Moggi kallar.<
>Jú, jú; segðu mér af ferða-
lagi þínu og fundarhöldum.<
>Gera skal ég það,< segir
Óiatur, >en hafðu það nákvæm-
lega rétt eftir mér. Og svo vil
ég taka það fram fyrir þá, sem
ekki þekkja _Óiaf Friðriksson og
þvf kynnu að háida, áð eitthvað
væri til í því, sem Morgunblaðið
sagði, að Alþýðublaðið hefir 90
kaupendur í Vestmaonaeyjum,
og um íjölda at eintökunum eru
tvær fjölskyldur. Þáð þýddi því
lftið iyrir mig, þó ég vtídi segja
ósatt; það' væri sama sem að
auglýsa mig sem ósannindamann
gagnvárt Vestmannaeyingum.<
>Já; það er satt, Héiztu marga
fundi?<
>Eg var á einum verkamanna-
féfagsfundi og fjórum opinberum
fundum. Fyrsta opinbera fundinn
hélt ég sunnudaginn 2. sept.
Ég hélt fyrst fyrirlestur um
jáfnaðarstefnuna, en í móti mæltu
Sig. Sigurðsson lytsali, Páll
Kolka læknir, Gvendur Hannes-
son, sem var staddur í Eyjunum,
Jóhann Jósefsson kaupmaður, og
minn gamli vin Árni kaupmaður
Sig*ússon, ekki að gleymá. Fund-
urinn byrjaði kl. 4 um eftirmið-
daginn. Ég talaði fyrstur um
jafnaðarstefnuna í eitíhvað um
klukkutíma; síðan mæltu í móti
þrfr þeir tyrstu af þeim, sem ég
taldi upp áðan. Síðan talaði ég
aftur og svaraði þeim, en þá
talaði Sigurður lyfsali aítur og
Jóhann Jósefsson, sem kom með
fárániega árás á Jón Baldvins*
son fyrir að hafa verið móti
banníagaundanþágunni, — sagði,
að það hefði verið árás á at-
vinnu fátækra a!þýðumanna.<
>Já einmitt; alt vill nú nafnið
hafa. En hver er hann, þessi
Jóhann?<
>Hann er kaupmaður og-með-
eigandi í firmanu Gunnar Ólats-
son & Co. Eða með öðrum orð-
um: Gunnar er Gunnar, en Jó-
hann er Coið (kóið).<
>En hvenær tálaði þessi gamli
kunningi þinn, sem þú nefndir?<
>Nú, hann Árni Sigfússon. Ja;
hann talaði svona við og við.
Fundurinn stóð til kl. 8; þá þurfti
hann áð hætta vegna bíósýn-
ingar. Eg hafði síðastur orðið
og svaraði þá Jóhanni hans
bannlagafjarstæðu. Eoginn vafi
er á því, að >stemningin< var
mín megin í fundarlok, eins og
stóð í Alþýðublaðinu. En Gísli
Johnsen, sem var farinn af fund-
inum áður en honum lauk, brúk-
aði þessa umsögn Alþbi. til
árásar á mig á seinni fundi, en
sú árás réyndist lítið haldbetri
en aliar hinar.
Næsti opinber fundur var svo
á þriðjudag. Ég talaði þá um
Rússland, og fékk sem fyrr
ágætt hljóð. Þó var einu sinni
dálítið stappað, og var mér sagt,
að Gfsli Magnússon útgerðar-
maður hefði byrjað. Sá sami
Gísli kvað vera afbragðs-dugleg-
legur að sækja sjó, en nokkur
svona ofsi í skapi, eins og stund-
um er um duglega menn,, og
spaknr er hann ekki.'
Undir fundarlok kvaddi Sig-
urður lyfsali sér hljóðs og sagði,
áð með því að ég hefði ekki
viijað takmarka ræðutíma and-
mælenda minna, þá vildu þeir
ekki mæta á þessum fundi, en
þeir ætluðu að halda fund sjálfir
bráðlega. Var því tekið með
fögnuði, sem von var, at þeim,
sem þarna voru af kaupmanna-
liðinu, því þeim gramdist vitan-
lega, að enginn skyldi treysta
Jafnaðarmannafélagsfnndin-
nm, sem átti að vera í kvöld í
Bárunni er frestað.___________
sér til þess að taka til máls á
móti mér.
Svo kom fundurinn góði, aem
þeir boðuðu. Það er sá skemti-
legasti fundur, sem ég hefi verið
á, en sá næstskemtilegasti var
fundur, sem ég var á á Seyðis-
firði í fyrra. Þessi góði fundur
var haldinn í Nýja bfó. Salurinn
þar er stærri en Báran hérna,
að því, er mér virtist, svo ég
get trúað því, að það sé rétt,
að það hafi verið þar um 700
manns þetta kvöld, því salurinn
var svoná þéttfulfur. V*r þá
fundur settur og lýst yfir, að
Páll Kolka og Gísli Johnsen
væru frummælendur, en á eftir
fengi ég að tala í 30—40 mín-
útur. Þeir tveir irummælendurnir
töiuðu svo í eitthvað liðugan
klukkutíma til samans, og ég
jafnlengi og þeir báðir á eftir.
Fundarstjórinn ætlaði samt eitt-
hvað að stoppa mig, en það var
hrópað til hans úr salnum að
iofa mér að svara, svo ég fékk
tækifæri, til þess að svara flestum
árásaratriðunum.<
>Hvað sögðu þoir nú?<
>Æ; ég man það nú ekki al-
mennilega. Kolka var eltthvað
að efast um, að vinnan framieiddi
auðinn, eitthvað að segja, að við
jatnaðarmennirnir æstum upp
verkalýðinn o. s. frv. Hann fór
eitthvað að tala um, að það
mundi ekki gefa mikinn auð að
rækta kartöflur á Sprengisandi,
þó lögð væri í það vinna. Þetta
hélt hann að sannaði, að vinnan
framieiddi ekki auðinn, úr því
það væri til vinna, sem ekki
framleiddi áuð. En ég held, áð
hann hafi áttað sig, þegar ég
benti honum á, að þó að til væru
rauðskeggjáðir læknar, þá er
það ekki sama og að segja, að
allir læknar séu rauðskeggjaðir.
(Frh.)