Íslendingur - 08.01.1947, Blaðsíða 7

ÍSLENDINGUR
7
Okkar hjartkæri eiginmaður. sonur og bróðir,
Björgvin Aðalsfeinn Svcinsson,
Glerárgötu 9, Akureyri, andaðist í Landsspítalanum þann 31. des. p
jarðarförin ákveðin síðar.
Vandamenn.
Jarðarför konunnar minnar,
Guðrúnar Magnúsdóffur,
sem andaðist 2. janúar, fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtudag-
inn 9. þ. m., kl. 1 e. h.
Óskar Sœmundsson.
INNILEGT ÞAKKLÆTI til allra fjær og nær, sem vottuðu
okkur samúð sína við fráfall og jarðarför
Aðalsfeins Guðmundssonar, héraðsdómslögmanns.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna
Sigríður Jónsdóttir.
INNILEGAR ÞAKKIR til allra nær og fjær, sem auð-
sýndu samúð og vinarhug við andlát og jarðarför móður
minnar,
Hólmfríðar Jónsdóffur.
Magnús Sigmundsson.
Miðvikudagur 8. janúar 1947
Til kaupenda og úfsölu-
manna blaðsins
Kaupendur íslendings, sem eiga
eftir að greiða áskrijlargjaldið kr.
12.00 fyrir árið 1946 eru góðjúslega
áminntir um að gera skil nú þegar.
Þeir, sem liaja hajl blaðið i lausa-
sölu, eru beðnir um að semla upp-
gjör sem allra jyrst. Ajgreiðsla
blaðsms er í Gránujélagsgötu 4, Ak-
ureyri, sími 354, pósthólj 118.
Frá iiðnum dðgum
Framhald af 4. síðu.
um.hafði verið komið fyrir hjá ýms-
um víðs vegar um Rnuðasand og
Patreksfjörð. Bjarni var eftir á Sjö-
undá og bjó þar einn með bústýru,
er hann hafði fengið eftir liurtför
Steinunnar.
Bjarni hafði fundið lík Jóns rek-
ið af sjó viku eftir morðið. Dysjaði
hann það í skafli og geymdi það
þannig til viku af sumri, er hann bar
það aftur í sjóinn. 25. sept. var kvén-
maður frá Melanesi á Rauðasandi á
gangi meðfram sjónum og fann karl-
mannslík rekið. Hún varð hrædd og
hljóp til hæjar og sagði frá fundin-
um. Var þá líkið sótt, og með því að
það var mjög torkennilegt orðið,
þekktist það eigi á öðru en tveimur
silfurhnöppum í skyrtukraganum, er
voru með stöfunuin I. Þ. Var það
Ijóst, að þetta var lík Jóns Þor-
grímssonar. Hafði hann átt hnappa
þessa og smíðað þá. Líkið var að
mestu óskaddað nema liöfuðið, og
livergi annars staðar beinbrotið.
Þótti það undarlegt um mann, er
hrapað hafði fyrir björg. Svo gátu
menn ekki skilið, hvernig stæði á
holu, er fannst á brjóstinu, eins og
eftir digran nagla. Af þessu gaus
upp sá orðasveinuir í sveitinni, að
Jón mundi eigi liafa hrapað, heldur
hafa verið myrtur. Styrktist sá grun-
ur við það, er Guðrún hafði látið á
sér heyra um atlæti silt á Sjöundá og
ýmis alvik önnur, svo sem live líkið
hafði haldið sér, ef það hefði legið
yfir misseri í sjó, og fleira þessu
líkt.
Guðmundur Scheving Bjarnason
sat nú í Haga á Barðaströnd. Var
hann ungur og framgjarn mjög og
liinn ötulasti maður. Honum barst
orðasveimur sá, er gekk um Rauða-
sand um háttalag þeirra Bjarna og
Steinunnar, um fráfall Jóns, en þó
einkum um hið snögga andlát Guð-
rúnar. Sýslumaður brá nú við og
ritaði Jóni Ormssyni prófasti í Sauð-
lauksdal og bauð honum að láta ekki
jarða lík Jóns, fyrr en tveir menn,
er hann tilkvaddi, höfðu skoðað það.
Tókst hann ferð á hendur vestur á
Rauðasand og var við skoðunina á
líkinu; lét hann grafa upp aftur
Guðrúnu Egilsdóttur. Var lík henn-
ar einnig skoðað, og fundust á því
bláir bleltir sums staðar, en einkum
var stór blettur ofan til við viðbein-
ið og upp eftir hálsinum, en skoð-
unarmenn þorðu ekkert að álykta af
þessum bletti, annað en að Guðrún
hefði hafl þar verk áður en hún dó,
enda var enginn læknisfróður mað-
ur við hendina til þess að skera úr
þessu. Reið svo sýslumaður heim, og
var honum eigi rótt, er honum þótti
hér bresta nægileg gögn. Komst
hann loks seint í október að þeirri
niðurstöðu, að reynandi væri að
höfða mál og stefna að vitnum. Hann
lét þá hvað reka annað, skipaði
sækjanda og verjanda og bað þá að
mæta ákveðinn dag í Sauðlauksdal,
stefndi þangað Bjarna og Steinunni
og 15 vitnum og 4 skoðunarmönn-
um, Jóni Ormssyni prófasti, Eyjólfi
Kolbeinssyni aðstoðarpresti og mörg
um fleiri.
Framh.
Auglýsing
um lúgmarksverð á nýjum fiski.
Samkvæmt 7. gr. laga frá 28. desember 1946, um ríkis-
ábyrgð vegna bátaútvegsins o. fl., er hér með ákveðið að frá
og með 1. janúar n. k. skuli lágmarksverð á nýjum fiski vera
sem hér segir:
Wm
Þorskur, ýsa, langa og sandkoli:
Óhausaður .............kr. 0,65 hvert kg.
Hausaður ............. — 0,84,5 — —
Karfi og keila:
Óhausaður ............. — 0,27 — —
Hausaður .............. — 0,36 — —
Ufsi:
Óhausaður .............. — 0,34 — —
Hausaður ............... — 0,45 — —
Sköfubörð:
Stór ................. — 0,50 — —
Smá ................... — 0,35 — —
LÚÐA yfir 15 kg..........— 4,50 — —-
Sfeinbífur:
I nothæfu standi, óhausaður — 0,45 — —
Flatfiskur:
Allur annar en stórkjafta, langlúra,
sandkoli og lúða yfir 15 lcg. kr. 1,80 — —
Stórkjafta og langlúra .... — 0,85 —- —
Háfur .................. — 0,20. .— —
Ákv'æði þessi gilda þar til öðruvísi verður ákveðið.
Atvinnumálaráðuneytið, 30. des. 1946.
ÁKI JAKOBSSON
Gunnlaugur E. Briem.
HRINGUK DROTTNINGARINNAR AF SABÁ
Hvar hefir þú verið síðustu 12 árin? Og hvaðan kem-
ur þú nú?“
„Eg hefi meðal annars verið fangi Kalífanna. í
fimm ár var það hlutskipti mitt,og ber bak mitt merki
þess. Eg hygg, að ég sé næstum sá eini, sem hefi
fengið að halda lífi hjá þeim, án þess að kyssa kór-
aninn. Og það var af því, að ég var læknir og því
gagnlegur maður fyrir þá. Hin árin hefi ég reikað
um eyðimerkur Norður-Afríku til þess að leita að
Roderick, syni mínum. Þú manst eftir drengnum —
eða ættir að minnsta kosti að gera það — því að þú
ert guðfaðir hans, og ég sendi þér myndir af honum,
þegar hann var lítill.“
„Auðvitað, auðvitað“, sagði prófessorinn, og var
nú allt annar hreimur í rödd hans. „Eg rakst einmitt
á jólabréf frá honum hérna um daginn. En kæri
Adams minn, hvað hefir komið fyrir. Eg hefi aldrei
heyrt neitt um þetta.“
„Hann fór leyfislaust upp með fljótinu til þess að
skjóta krókódíla. Hann var þá um það bil tólf ára
gamall, og það var skömmu eftir að móðir hans dó.
Einhverjir menn af Mahdistaættflokknum, sem hafa
verið þarna á ferðinni, hafa svo tekið hann og selt
hann í þrælkun. Eg hefi leitað hans alltaf síðan. —
Aumingja drengurinn var. fluttur frá einum ætt-
flokknum til annars. Eg komst að þessu vegna söng-
hæfni hans. Arabarnir kölluðu hann „söngvara
Egyptalands“ — svo dásamleg var rödd hans — og
það leit út fyrir, að hann hafi lært að leika á hljóð-
færi þeirra.“
„Og hvar er hann nú?“ spurði Higgs með eftir-
væntingu.
„Hann er — eða var — eftirlætisþræll hjá hálf ■
svörtum villimannaþjóðflokki, sem nefnast Fungar
14
•
og eiga heima lengst inni í norðurhluta Mið-Afríku.
Eftir að Kalífarnir voru að velli lagðir, hélt ég þang-
að á eftir honum. Sú ferð tók nokkur ár. Nokkrir
Bebúinar fóru þangað í verzlunarleiðangur, og ég
dulbjó mig sem einn þeirra og fór með þeim til Fung-
anna.
Eina nótt tjölduðum við í dal nokkrum, þar sem
aðalhelgidómur þeirra var og þeir höfðu reist líkneski
af guði sínum innan við háan múrvegg. Eg reið upp
að múrveggnum og gegnum opnar dyrnar heyrði ég
dásamlega tenóri’ödd syngja á ensku. Og söngurinn
var sálmur, sem ég hafði sjálfur kennt syni mínum.
Eg þekkti aftur röddina. 1 skyndi steig ég af baki,
laumaðist inn um dyrnar og var þegar kominn inn
á opið svæði. Þar sat ungur maður á einhverskonar
háum bekk, og stóð lampi við hvora hlið hans, en
mikill fjöldi áheyrenda fyrir framan hann. Eg sá and-
lit hans. Og enda þótt hann væri með vefjahött og í
austurlenzkum klæðum, og þótt liðin væru öll þessi
löngu ár, sá ég þegar, að þetta var andlit soi\ar míns.
Eitthvert brjálæði náði tökum á mér, og ég hrópaði:
Roderick, Rodeirck. Hann þaut á fætur og starði
ringlaður á mig. Áheyrendurnir þutu einnig á fætur,
og einn þeirra kom auga á mig, þar sem ég læddist
um í myrkrinu.
Með æðisgengnu öskri réðust þeir á mig. Eg hafði
líka saurgað helgidóm peirra. Eg flýði eins og hug-
leysingi út um dyrnar til þess að bjai’ga lífi mínu.
Já, eftir að hafa leitað sonar rníns öll þessi ár, flýðj
ég nú heldur en að deyja. Og enda þótt ég væri særð-
ur eftir spjót og steina, komst ég út og á bak hesti
mínum. Þegar ég var kominn framhjá tjaldbúð okk-
ar, þeysti ég áfram eitthvað út í buskann — bara til
þess að bjarga mínu vesæla lífi undan þessum villi-
15
mönnum. Svo sterk er sjálfsbjargai’hvötin í okkur.
Þegar ég var kominn langt í burtu leit ég aftur fyrir
mig, og sá þá í bjai’ma ljósanna frá tjöldunum, að
Fungarnir réðust á Arabana, sem ég hafði verið með.
Eg býst við, að þeir hafi álitið, að Arabarnir hafi
verið hlutdeildarmenn í þessu saurgunarverki. Seinna
fi’étti ég, að þeir hefðu allir verið drepnir. En ég
komst undan — ég, sem með bjánaskap mínum hafði
átt sök á dauða þein’a.
Lengra og lengra þeysti ég upp eftir brattri
brekku. Eg man, að ég heyrði ljón öskra í kringum
mig í myrkrinu Eg man, að eitt þeirra stökk á hest
minn, og ég man, að vesalings dýi’ið hljóðaði. Síðan
man ég ekkert fyrr en ég — ég hugsa að það hafi
verið einni eða tveimur vikum seinna — ralcnaði við
liggjandi í sólbyrgi utan við fallegt hús, þar sem
nokkrar konur, næstum abyssinskar í útliti, stumr-
uðu yfir mér.“
„Það lítur nú miklu fremur út fyrir, að þær hafi
verið af einhvei’jum hinna týndu ættbálka lsraels,“
sagði Higgs kaldhæðnislega, um leið og hann blés frá
sér reykjarmekki úr sæfrauðspípu sinni
„Já, ekki fjarri því, en þú skalt seinna fá að heyra
nánari skýringu á þessu. Meginatx’iðið hér er það, að
fólk þetta, sem hafði fundið mig fyrir utan dyr sín-
ar, kallaði sig Abatiera, býr í borg, sem lieitir Mur,
og heldur því fram. að það sé komið af abyssinskum
Gyðingaættbálki. Gyðingar þessir voru í’eknir í út-.
legð og fluttu til þessa staðar fyrir fjórum eða fimm
öldum síðan. í stuttu máli sagt, líkist þetta fólk Gyð-
ingum,og dýrkar gyðingleg trúarbrögð í all-afbakaðri
mynd, þeir eru að ýmsu leyti siðmenntaðir og dug-
legir, en mjög úx’kynjaðir vegna giftinga skyldmenna.
Framhald.