Íslendingur - 09.07.1947, Blaðsíða 7
Miðvikudaginn 9. júlí 1947
í S L E N DI'NGUR
7
1, '■•njnv ----lj------------■ —-=g
Utan úr heiini
ÞÁNKÁBROT
Framha'ld af 4. síðu.
skyldurækni við þjóðféiagið en nú cr. • —
Þjóðin getur hvorki borið virSingu né
traust til þeirra embættismanna, sem iðu-
lega sjást ofurölvi á aimannafæri og van-
rækja slí)rf sitt vegná diykkjuskapar. —
Þjóðin blytiir .að gera þá réttmætu kröfu
lil embættismanna sinna, að þeir séu henni
til sórna, bæði inr.an iands og utan, og
sinni störfunj sínum nteð samvizkusemi og
kostgæfnj.
Osamrœmi í launagreiðsl-
/
um.
ÞAÐ er oft og réttilcga benl á nauðsyn
þess að samræma i^un manna. Mikið hefir
áunnizt í þá átt að bæta laun þeirra, sem
lægst hafa.verið launaðir, en hætt er ]jó
við, að erfilt verði aö finna það launa-
hlutfail, sem aliir geti sætt' sig við, þótt
kommúnistar telji alla Rússa vera ánægða
með þau iaunahlutföH, sem launastofnun
rússneska ríkisins liefir ákvéðið og aliir
verða möglunarlaust að vinna eftir, þótt
sumir hafi tvítugföld'laun á við aðra. Nú
'er svo komið liór' á ísiandi, að mörgum
finnst lítil liliðsjón höfð af kostnaði við
undirbúning til starfs, þegar laun eru á-
kveðin. Oft er það svo, að menn, sem
liafa þurft aö eyöa mörgum árum í undir-
búningsmennlun, fá jafnvel lægri laun en
margir aðrir, sem enga menntun hafa haft.
Ekki virðist þó ósanngjarnt að hafa nokkra
hliðsjón af þeim kostnaði, sem langt nám
hefir í för með sér.
Smámunir.
ÞJÓÐVILJINN telur það „smámuni",
að Dagsbrún sktili liafa neilað að leyfa
uppskipun Snorrastyttunnar og þannig
sett smánarblett á alla íslenzku þjóðina,
sem Iiér var að fá bróðurlega vinargjiif írá
'nörsku þjóðinni. Þessi unnnæli Þjóðvilj-
! áns cru táknræn um allan hugsunarhátt
i
, kommúnista. Þeir láta sig engu varða
; són.a cg lieiður þjéðar sinnar, þegar þeim
I finnst ástæða til að sýna það vald, sem
þeir illu heilii hafa náð í verklýðshreyf-
ingunni. Sem betur fer lítur þjóðin þó
ekki á þessa dramkomu kommúnista sem
neina „smámuni“, og svo almenn og sterk
var andúðin á þessu óhæfuverki Dagsbrún-
arforingjanna, að Þjóðviljinn hefir reynt
að afsaka þá með þvf, að raunverulega
liafi þetta alit verið ríkisstjórninni að
kénna. Það er dálítið broslegt, að'öll af-
glapaverk kommúnista í verkfallsbrölti
þeirra eiga að vera ríkisstjórninni að
kénna. Mætti einna lielzt ímynda sér cftir
skrifum Þjóðviljans að dæma, aÖ' ríkis-
^stjómin hefði stjórnað öllum athöfnum
kommúnisa að undanförnu.. Það er auðvit
að skiljanlegt, að kommúnistar reyni að
skeila skuldinni á aðra, en þjóöin veit
miklu belur, og hún mun ekki gleyma
þeim liæthilega loddaraleik, sem kommún-
istar liafa ileikiÖ síðustu vikurnar, Verk-
lýðssamtökin, sem þeir höfðu næstum
sundrað með brölti sínu, munu einnig
krefja þá reikningsskapar.
Grasið með götunum.
GRAS er hér víða meöfram götum í
bæiium, en vanrækt heíir. verið að slá það.
Afleiðingi verður sú, að grasið verður að
óræktarflókum, og allskonar illgresi vex
upp. Þessu þarf að bæta úr. Þá cr einnig
óslegið gilið upp með Oddagötunni, og er
nú grasið þar orðið úr sér sproltið. Þetta
gil gæti verið ijómandi fallegt, ef það væri
vel liirt, en það er leiðinlcgt að sjá það
eins og það er nú. Vonandi taka hlutað-
eigendur þetta til athugunar.
LÉREFTSTUSKUR
Kauputn við hœsta verði.
PreiTtsiiiiðja
Björns Jónssonar h. í.
Sigur
sjómanna
„VerkamaSurinn“ segir, að sjó
mannaverkfallinu hafi lokið með
sigri sjómanna. Þetta er rétt hjá blað
inu, en það hefði gjarnan mátt get£
þess um leið, að því lauk með 0-
SÍGRI kommúnista. Aðalkrafa þeirrt
var sú, að prósenturnar yrðu hækk
aðar, ekki fyrst og fremst vegna hags
muna sjómanna, heldur til þess að
ná sér niðri á forustumönnum Sjó-
mannafélags Reykjavíkur. Einnig
höfðu landsjómenn kommúnista hér
nyrðra" gert þá furðulegu kröfu, að
útgerðarmenn ábyrgðust 50 króna
verð á síldarmálið, hvaða verð, sem
þeir fengju fyrir það. Rvórug þessi
krafa var tekin til greina. Kauptrygg-
ingin var hækkuð allverulega, en um
það atriði hefði þegar í uppháfi get-
að náðst samkomulag, “ enda mega
veiðarnar yera bágbornar í suinar,
ef ekki veiðist meira en fyrir trygg-
ingu.
Kommúnistár hlutu því hina herfi-
leguslu útreið í þessu pólitíska verk-
fallsbrölti sínu, sem stofnað var íil
í óþökk flestra sjómanna. Þeir sáu
sitt óvænna og sömdu í skyndi, éftir
að sj ómenn í Borgarnesi og Ólaís-
firði höíðu tekið fram fyrir hendur
AIþýðusambandsins og vitað var, að
flestaliir sjómenn á síldarskipunum
voru reiðubúnir að fara á veiðar og
hafa að engu verkfallsboðun koínm-
únista.
Kommúnistar mega líka vera þess
fullvissir, að sjómenn munu ekki
gleyma ofbeldistilraunum Dagshrún-
arkommúnistanna, þegar hindra átti
sjómenn með ofheldi í að taka síld-
arnætur sínar, sem þeir þó höfðu
tvímælálaust rélt til.
Bandaríkin:
Skerðing sú, se:n Bandarýkjaþing
samþykkti með miklum meirihluta
á réttindum verkalýðsfélaga, hefir
vakið mikla ólgu meðal samtaka
verkamanna. Forsetinn hafði neitað
að staðfesta lögin, en þingið ónýtti
neitun hans með íveim þriðju hlut-
um alkvæða. Verkföll hafa verið
mjög tíð í Bandaríkjunum að undan-
förnu, og mun það hafa átt sinn þátt
í samþykkt frumvarpsins. Hin nýju
Verkalý ðslög heimila að vísu verk-
föll, cn vald verkalýðsfélaganna er
mjög takmarkað. Jafnframt auka lög-
in rétt ríkisstjórnarinnar til afskifta
af verkföllum, sem talin eru tefla
„hagsmunum þjóðarinnar“ í hættu.
Er einnig lögð áherzla á að iryggja
það, að verkföll séu í samræmi við
vilj a meginþorra verkamanna. . Þá
banna lögin að útiloka frá vinnu
menn, scm ekki eru í verkalýðsfélög-
um. Mjög var um það rætt að svifta
þau félög veEkíallsrétti, sem hefðu
kommúnista í stjórn sinni, en Taft
og ýmsir aðrir þingmenn töldu það
ákvæði ekki iíklegt til að hafa íil-
ætluð áhrif.
Rúmenía:
Bæði Bretland og Bandaríkin hafa
harðlega mótmælt ofbeldisaðgerðum
rúmensku stjórnarinnar, en hún hef-
ir undanfarið látið handtaka mikinn
fjölda manna, sem ekki hafa þótt
nógu hlýðnir. Hafa þetta einkum ver-
ið stúdentar qg aðrir menntamenn.
Japan:
Fornar siðvenjur eru ekki enn úl-
dauðar í Japan. I Tochigi-héraðinu
—...........=a
i sigraði hinn 53 ára gamli Morita
! gamlan vin sinn við hæjarstjórnar-
kosningar í bænum Akazava. I af-
sökunarskyni hengdi hann sig. í
Tanimura framdi niaður sjálfsmorð,
af því að frambjóðandi, sem hann
hafði stutt, féll við kosningar. 1
Tokíó gengur jnikill, glæpafaraldur.
Þar varpaði hinn 24 ára gamli Kan
Arai sér fyrir j árnbrautarlest. Or-
sökin var sú, að hann taldi sig sem
Iögreglumann liaía uppgötvað svo
mi’.la spillingu og óráðvendni í op-
inberum málum, að gagnslaust væri
að vera lögreglumaður í slíkum
héimi. Innanríkis og flutningamála-
ráðuneytið japanska hefir tilkynnt,
að 1241 Japani hafi revnt á síðasta
ári að fremja sjálfsmorð á þennan
liáit. 970 heppnaðist það.
Þýzkáland:
Fregnir hafa borizt um það, að
Rússar láti vinna allan sólarhringinn
í „Pitch-blende“-námum í Saxlandi.
Efni þetta er mjög mikilvægt við
framleiðslu kjarnorkusprengja, og
þeir, sem ekki vilja vinna í námun-
um af frjálsum vilja, eru skyldaðir
til þess. Fólk kemur enn í þúsunda-
tali frá austurhéruðum Þýzkalands
til hernámssvíBða vesturveldanna.
tfúsahog u vísitala
142 stig
Kauplagsnefnd hefir reiknað út
húsaleiguvísitölu fyrir tímabilið 1.
júlí 1947 til 30, sept, 1947, og reynd-
ist hún vera 124 stig.
HRINGUR DROTTNINGARINNAR AF SABA
við ekki gátuin villst á, því að liann var alhvítur og
hallaði höfðinu sérkennilega til annarar hliðarinnar.
Hann fór fram hjá okkur í aðeins 10 metra fjaríægð,
og maður sat á baki hans, en það var sýnilega ekki
prófessorinn. Þá fyrst uppgötvuðum við, að hann var
horfinn og tókum að óttast hið versta.
„Einhver Fungi hefir- náð í úlfaldann hans,“ sagði
ég.
„Nei, Shadrach liefir tekið hann,“ sagði Kvik.
„Eg sá andstyggilega smettið á honum í ljósbjarm-
anum.“
Onnur sjónin var íarangursulfaldar okkar, sem fjar-
lægðust hratt, en utan við veginn, sem var þéttskip-
aður flokki hvítklæddra manna. Orme gaf stutta skip-
un um það, að við skyldum halda á eftir úlföldunum,
því að prófessorinn gæti verið með þeim. Við ætluð-
um einmitt að fara að hlýða þessari skipun, en áður
en við vorum komnir lutlugu metra út á akurinn, eða
hvað það nú var, sem við stÖÖurn á, heyrðum við radd-
ir fyrir framan okkur, og það voru ekkki Ahati-raddir.
Elding sú, sem hafði sýnt okkur Fungana, hafði sýni-
lega gert þeim svipað gagn. Og nú komu þeir auðvitað
þess að drepa okkur eða taka okkur lil fanga.
Nú var ekki um annað að ræða en snúa alveg við
og flýja. Og við héldum af stað, án þess að vita hvert,
en gættum þess að missa ekki hver af öðrum.
Rétt þegar við vorum komnir inn í dálílið skógar-
rjóður, um það bil stimdarfjórðungi seinna, leiftraði
aítur elding. Um leið og eldingunni sló niður, vildi
svo til, að ég, sem reið aftastur, snéri mér við og kom
auga á I unga-riddara í eklci yfir íimmtíu metra fjar-
92
lægð. Þcir höfðu dreift sér allt í kringum okkur í leit-
inni. En ég var viss um, að þeir höfðu ekki komið auga
á okkur, því að trén huldu okkur svo vel.
„Við skulum halda áfram,“ sagði ég. „Þeir verða
komnir hingað eftir andarták“. Og Kvik bætti við:
„Lálið úlíaldann ráða ferðinni, höfúðsmaður. Hann
sér í myrkri og getur ef til vill aftur fundið veginn.“
Orme fylgdi þessari leiðbeiningu, og reyndist hún
ágætlega í hinu kolsvarta myrkri. Ulfaldarnir þrír
gengu hver á eftir öðrum, fyrst yfir votlendi, en brátt
fundum við, að þeir voru aftur komnir á yeginn.
Skömmu seinna hélt ég, að hætt væri að rigna, því að
í nokkrar sekúndur hafði ég ekki fundið nei:;a regn-
dropa falla á mig, en komst að þeirri niðurstöðu, að
við hlytum að vera komnir inn undir einhvers konar
hvolfþak, því að ég Iieyrði bergmál af fótataki úlfald-
anna, og strax á eftir tók aftur að rigna. Áfram héld-
um við, og að lokum sá ég, þrátt fyrir regn og myrkur,
einhverjar þústur, sem litu út eins og hús. En liafi svo
verið, voru þau að-minnsta kosti ekki upplýst. En allt
í einu kom ógnþrungin hugsun fram í huga minn. Ef
við værum nú komnir inn í Harmac! Eg skýrði hinurn
frá þessari Iwigsun minni.
„Mjög sennilegt,“ hvíslaði Orme aftur. „Ef íil vill
eru úlfaldar þessir fæddir hérna og leila nú heimkynna
sinna. Jæja, það er ckki um annað að ræða en halda
áfram.“
ög við héldum áfram langa hríð, án þess að nokkuð
annað kæmi íyrir en að hundur gelti öðru hverju. Að
lokum virtumst við vera komnir undir einhvers konar
hvelfingu, og er við höfðum farið um 150 metra, stað-
93
næmdust úlfaldarnir skyndilega. Kvik fór af baki, og
rétt á eftir heyrði ég hann segja: „Hurð. Eg finn kopar-
úthúnaðinn á henni. Eg hygg, að turn sé hér yfir og
múr til beggja hliða. Lílur út fyrir, að við höfum lent
í gildru. Við verðum að bíða hér þar .til birtir. Ekki
um annað að ræða.“ . •
Við námum því staðar og leituðum skjóls fyrir regn-
inu undir turninum, eða hvað það nú var, eftir að við
höfðum bundið úlfaldana saman, svo að þeir ekki
hlypust á brott. Við vorum orðnir næstum stirðir af
kulda og vosbúð og til þess að halda í okkur lífstór-
unni og eyða tímanum, bórðuðum við dálítið af niður-
soðnu kjöti og kexi, sem við höfðum í hnakktöskum
pkkar og fengum svo sopa úr vasapela Kvik.
Við vorum örmagna bæði líkanilega og andlega og
tókum því að dotta. Orme sat steinþegjandi, og eftir
áð liðþjúlfitm hafði komizt að' raun um-, að lítið þýddi
að kvarta, og þetta hlaut að vera-eins og ákveðið hafði
verið, huggaði hann sig við að. raula í skoti sínu aftur
og aftur sálmavers, er byrjaði þannig: „Hve blessuð
stund, er burtu þokan liður.“
Til allrar hamingju fyrir okkur hætti að rigna rétt
fyrir dagrenningu. Það birti, við sáum stjörnur, og
skyndilega lýsti yfir allan himininn dásamlegt perlu-
moðurlitað Ijós, þótt þokan væri enn þétt niðri við
jörðina, svo að þar greindum við enn ekki neitt. Upp
úr þessu þokuhafi kom svo sólin eins og risavaxin,
glóandi kúla, en við sáum ekki nema nokkra metra
fram fyrir okkur.
„Hve hlessuð stund, er burtu þokan líður,“ sagði
Kvik, að minnsta kosti í íimmtugasta sinn, og stóð