Íslendingur - 13.08.1947, Qupperneq 6

6
ÍSLENDINGUR
Miðvikudagur 13. ágúst 1947.
IGanp-
Idreplarl
65 cm. og 70 cm. breiðir.
R.E.A.
Vefnaðarvörudeild.
Tilkynning til verzlana í taum
hafnárbúðin
er búð alira
Hrísgrjón í pk.
Baunir í pk.
Hólfbaunir
í lausri vigt
Kartöflumjöl
Hveifi
1 0 Ibs. á 8.00 pokinn
Blandað hænsnafóður,
nokkrir pokar óseldir.
IHringið í síma 94!
Sendum heim.
Bæjarstjórn hefir ákveðið að gefa verzlunum í bænum kost á að
sækja um nokkur gjaldeyrisleyfi fyrir raftækjum, sem hún hefir
umráð yfir.
Leyfýi eru 25500.00 fyrir þvottavélum, 10000.00 fyrir rafvélum
og 10000.00 fyrir heimilistækjum.
Umsóknum sé skilað á skrifstofu bæjarstjóra fyrir 18. þ. m.
Þeim fylgi upplýsingar um, hvenær viðkomandi tæki, sem levfi fæst
fyrir, geti verið komin hingað.
Akureyri, 6. ágúst 1947.
Bæjarstjóri.
Hafnarbúðin h. f.
Skipagölu 4. — Sími 94.
LÉREFTSTUSKUR
Kaupum við hœsta verði.
Tilkynnin
frá Fjármáiaráðuneytinu
Fjármálaráðuneytið vekur athygli á því, að ríkisskuldabréf þau,
er umræðir í I. kafla laga nr. 67, 5. júní 1947, um eignakönnun,
verða einungis seld til 15. þ. m. sbr. 4. gr. þeirra laga. Frestur þessi
verður ekki lengdur. Þeir, sem eigi hafa keypt bréf fyrir áðurgreind-
an dag geta því eigi notið þess hagræðis í sambandi við skattafram-
tal, sem bréfakaupum þessum fylgir.
Fjórmólaráðuneytið, 8. ágúst 1947.
Prentsmiðja
Björng Jónssonar h. f.
Þorskaíýsi
Upsalýsi
Lúðulýsi.
til viðskiptamanna bensínafgreiðslu K.EÁ.
Frá og með 5. ágúst hættum vér benzín-sölu
frá benzínafgreiðslunni við Kaupvangstorg.
Frá sama tíma hófst benzínsala frá „Esso"-
dælunni við Nýju Bílastöðina, Strandgötu,
og eru viðskiptamenn vorir vinsamlega
beðnir að beina viðskiptum sínum þangað
hér eftir.
K a u p f é 1 a g E y f i r ð i n g a.
ESSO' smurolíur:
Bifreiðaolíur, /y
Báfaolíur, s'*
Frysfivélaolíur,
Iðnaðarolíur,
Bifreiðafeiti,
Feifi fyrir bátavélar,
ýmsar tegundir.
KAUPFÉLAG E YFIRÐIN GA.
Véla- og varahlutadeild.
I
HRINGUR DROTTNINGARINNAR AF SABA
7. KAFLI.
Barung soldán.
Þegar Orme heyrði þessa þýðu rödd, opnaði hann
augun og starði á lna»a. „Þelta er einkennilegur
draumur,“ muldraði hann. „Þetta hljóta ac£ vera ein-
hverjar austurlenzkar sýnir. Óvenjulega fögur kona.
Og þetta gullskraut fer vel við dökkt hár hennar.“
„Hvað segir vinur þinn?“ spurði Maqueda mig.
Eftir að hafa fyrst skýrt henni frá, að hann væri
veikur vegna stórkostlegrar sprengingar, sem hann
hefði lent í, þýddi ég orð hans nákvæmlega. Maqueda
eldroðnaði alveg upp að hinum yndislegu fjólubláu
augum sínum og flýtti sér að draga slæðuna aftur
fyrir andlitið. Það varð dálítið vandræðaleg þögn, en
síðan heyrði ég Kvik segja við húsbónda sinn: „Nei,
nei, hún er ekki nein ástadís í paradís Múhameds.
Hún er raunveruleg drottning mcð holdi og blóði, og
sú fegursta kona, sem ég nokkru sinni hefi augum lit-
ið, þótt hún sé ekki annað en afríkönsk Gyðingastúlka.
Vaknaðu, höfuðsmaður, vaknaðu. Þér eruð nú slopp-
inn úr vítiseldinum. Þeir þarna niðri náðu í Fungana
en ekki yður.“
„Já, nú skil ég,“ sagði hann. „Reykurinn af gasinu
frá sprengingunni hefir lamað mig, en nú er það að
líða frá. Adams, spurðu frúna, hversu marga menn
hún hafi með sér. Hvað segir hún? Um fimm hundruð?
Segðu henni þá að ráðast samstundis á Harmac. Bæði
ytri og innri hliðin eru opin. Fungarnir halda, að sjálf-
ur djöfullinn sé kominn á kreik og leggja því allir á
flótta. Hún getur nú tekið í lurginn á þeim svo um
107
munar. En það verður að gerast undir eins áður en
taugar þeirra komast aftur í samt lag, því að það er
í rauninni fremur óttinn en sárin, sem þjá þá nú.“
Maqueda hlustaði með athygli á ráð hans.
„Þetla líkar mér, þetta er g»tt,“ sa^ði hún á hinu
sérkennilega forn-arabiska máli, sem hún talaði. „En
ég verð að spyrja ráðgjafa mína. Hvar er frændi minn,
Joshua prins?“
„Hér-, drottning mín,“ svaraði rödd í þrönginni hak
við hana. Og fram úr hópnum reið þrekvaxinn mið-
aldra maður á hvítum liesli. Hann var mjög hörunds-
dökkur, og augun voru einkennilega kringlótt og fram-
standandi.
Hann var klæddur hinum venjulega skrautlega út-
saumaða austurlenzka búningi, en utan yfir var hann
í hringahrynju. Á líöfði bar hapn hjálm með gimsteini
í. Hann var einna líkastur krossfara frá fyrstu dögum
Normannanna, en krossinn vantaði reyndar.
„Er þetta Josbua?“ spurði Orme, sem nú virlist aft-
Ur vera orðitin dálítið utan við sig. „Hann lítur lit eins
og drykkfelldur kokkur. Liðþjálfi, segðu honum, að
múrar Jerikoborgar liggi nú niðri, svo að hann þurfi
ekki aðjdása í lúðurinn. Eg er raunar viss um, að
hann er hinn mesti garpur við lúðurblástur.“
„Hvað segir vinur þinn nú?“ spurði Maqueda aftur.
Eg þýddi nokkur af ummælum Orme, en sleppli þó
bæði upphafi og endi. En jafnvel það, sem ég sagði,
virlist skennnta henni, því að hún fór að lilæja og
sagði, um leið og hún benti til Harmac, sem enn var
hulin reykskýi: „Jæja, Joshua frændi, múrar Jeriko
liggja niðri, og nú er spurningin aðeins sú, hvort þú
108
viljir hagnýta þér það? Þá getur verið, að við verðum
dauð innan eins eða tveggja klukkutíma, eða þá, ef
guð er með okkur, losnað við Fungana og ógnir þeirra
í mörg ár.“
Joshua prins starði á hana stórum, framstandandi
augum sínum og svaraði með loðinni röddu: „Ertu
orðin geggjuð, drottning mín, afkomandi konunga?
Við Abatierarnir erum hér aðeins fimm hundruð, en
Fungarnir þarna fyrir handan hafa yfir tíu þúsund
manna lið. Ef við ráðumst á það, göngum við beint út
í opinn dauðann. Geta fimm hundruð manns Jjarizt
gegn tíu þúsundu'm?“
„Það lítur nú út fyrir, að þrír menn hafi einir feng-
izt við þá í morgun og gert þeim mikla-skráveifu. En
það er satt, þessir þrír menn voru reyndar af öðrum
kynstofni en Abatierarnir,“ bælti hún við með napurri
háðsröddu. Síðan sneri hún sér að hinum og kallaði:
Hvei jir af foringjum mínum og ráðgjöfum vilja fylgja
mér, ef ég, sem þó er aðeins kona', þori að ráðast á
Harmac?“
Einn og einn kallaði: „Eg vil.“ Og nokkrir skraut-
lega klæddir menn riðu fram, en fónr sér þó liægt.
Það var alll liðið.
„Þarna sjáið þið liðsmenn mína, þið menn frá vestr-
inu!“ sagði Maqueda eftir nokkra þögn. „Eg þakka
yður fyrir yðar snjalla afrek og ráð ykkar, sem ég þó
ekki get fylgt. Því að menn mínir eru reyndar ekki —
hermenn.“ Og hún huldi andlitið í höndum sér.
Nú varð ógnarleg háreysti meðal fylgdarliðs henn-
ar, og allir töluðu hver upp í annan. Það var einkum
Joshua, sem lét munninn ganga, dró hið langa sverð