Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 5

]947
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS
3
------Nú voru aðeins eftir þrír
kílómetrar til Betlehem, en gatan
lá alltaf upp í móti, og Maríu
fannst hún ekki geta aíborið þetta
lengur. í hvert skipti, sem asninn
úrap fæti við einhverjum hnjótnum
— og þeir voru margir þarna —,
var sem sverði væri stungið gegn-
um hjarta hennar. Svo var líka um-
íerðin þarna óvenjulega mikil, því
að fleiri en við heíði mátt búast
voru fæddir í litla þorpinu og voru
nú á leið til skrásetningarstaðar
síns, samkvæmt hinu óhagsýna um-
burðarbréfi keisarans. Jósef varð
alltaf að þræða götujaðarinn, og
við og við fékk bann ónotaorð í
eyra af umferðamönnum, sem voru
á hraðri ferð, ætluðu að ná til bæj-
c'iins áður eri dimmt væri orðið,
en reyndist örðugt að komast fram
hjá hinu ferðafólkinu á mjórri göt-
unni. „Hvað er langt eftir, Jósef?“
eða: „Gætum við ekki farið beina
leið yfir hæðina?“ — hafði Maria
snurt nokkrum sinnum í kvörtunar-
rómi. Jósef svaraði engu; liann
Jiafði svarað henni svo mörgum hug-
hreystingar- og hvatningar-orðum,
að hann var orðinn uppgefinn á
því. Hann þráði eins heitt og hún
að komast í húsaskjól, en það var
ekki til neins að hotta á asnann, því
að þá hefði hann orðið ennþá hast-
M'i. Og ekki gat hann sett á hann
vængi, þótt feginn hefði hann vilj-
að það.
Kaj
Á 1 ei
Danski presturinn Kaj Munk slcipar önd-
vegissess meðal norrœnna kennimanna jyr-
ir trúáreldmóS sinn og orðsnilld. Mestan
orSsti gat hann sér á hernámsárunum, en
j>á prédikaði hann átrauður gegn einrœðis-
kenningum nazista og kostaði j>að hug-
rekki hann lifið, ]>ví að hann var sem
kunnugt er myrtur aj dönskum föðurlands-
svikurum. Allmikið liefir birzt cftir hann
á íslenzku.
„Eg held ég verði að reyna að
ganga svolítið,“ andvarpaði María;
hann nam staðar og hjálpaði henni
af baki með meslu varkárni og nær-
gætni; það stóð ögn á þessu, og
loftið fylltist ryki frá tveimur úlf-
alda-riddurum að baki þeim. En
svo sáu þessir tveir menn, hvernig
á stóð, og annar þeirra varð vand-
læðalegur og glápti flónskulega út
í bláinn, en hinn flissaði við. Jósef
M un V;
ðinni.
íoðnaði og var rétt að því kominn
að hreyta úr sér ónotum, en þá
kveinkaði María sér og sagði, að
hún gæti ekkert gengið. Jósef ætl-
í ði þá að hjálpa henni á bak aftur,
en þá vildi hún heldur reyna að
leggjast snöggvast á jörðina og
livíla sig; þau færðu sig því nokkr-
ar álnir út frá götunni, og Jósef tók
þófann af asnanum og breiddi hann
á harða klöppina og hjálpaði Maríu
til að setjast á hann. — Sólin gekk
til viðar, og um leið kom nístings-
köld gola. Unga konan fór að
skjálfa. „Jósef, Jósef, ég afber það
aldrei,“ sagði hún grátandi, og hon-
um fór elcki að lítast á blikuna.
„Eg verð þá að hlaupa inn í bæinn
og ná í menn og börur,“ mælti
hann; en hún hristi höfuðið og
sagði: „Við höfum ekki efni á því.“
Hún fékk allt í einu ákafan hiksta,
en svo tók hún rögg á sig og stóð
upp. „Komdu, við skulum fara,“
sagði hún ákveðið.
Þeim skilaði vel áleiðis ofurlít-
inn snertuspöl, en þá fékk unga
konan svo ákafa verki, að hún hljóð-
aði hátt og varpaði sér á jörðina,
eg asninn varð svo hræddur, að
bann fór líka að hrína. Jósef komst
í standandi vandræði, og frá ótta-
slegnu hjarta hans brutust fram
þessi einföldu bænarorð: „Drott-
inn, hjálpa þú okkur, hjálparvana
manneskjum!“
(Framhald á 37. stiJu).