Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 9

1947
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS
7
þann veg er þessu farið; en ég segi
nú samt, að ef ekki fylgir þeim
verndarengill — •— — —. Þau eru
svo óttaslegin, að þau kenna enn
hvorki sársauka né þreytu; en þorst-
ann sé ég speglast í augum þeirra.
Eg lield ég ætti að vera farinn að
kannast við þorstamerkin á ásjón-
um ferðamannanna.“
Og þegar pálmanum flaug þorst-
inn í liug, fóru krampadrætlir um
stofn hans, og blöðin engdust sam-
í,n eins og þeim væri haldið yfir
eldi.
„Væri ég maður,“ mælti hann,
„mundi ég aldrei hætta mér út í
eyðimörkina, enda er það fífl-
dirfska öðrum en þeim, er rætur
eiga niðri í hinum ótæmandi vatns-
lindum. Hér getur jafnvel pálman-
um verið hætta búin — já, jafnvel
j^álma eins og mér. — Gæti ég gefið
þeim ráð, mundi ég ráða þeim til
að hverfa héðan hið fyrsta heim aft-
ur, því að óvinir þeirra geta aldrei
orðið þeim jafnskæðir og eyðimörk-
in. Ef til vill halda þau, að gott sé
að hafast hér við. En sá veit gjör,
sem reynir, og oft hef ég átt fullt
í fangi með að halda í mér lífinu.
Er mér einkum minnisstætt eitt sinn
í æsku, þegar hvirfilvindurinn
feykti yfir mig heilu fjalli af sandi.
Mér lá við köfnun, •— og gæti ég
dáið, þá hefði þetta orðið bana-
stund mín.“
Pálminn hélt áfram að hugsa
upphátt, eins og gömlum einstæð-
ingum er títt:
„Eg heyri kynlegan þyt fara um
laufkrónu mína,“ mælti hann;
„hvert einasta blað titrar. Eg veit
ekki, hvað veldur þeim kynjum, er
um mig fara við að sjá þessa vesa-
lings flóttamenn. En konan hrygga
ei svo undurfögur. Hún minnir mig
á hina dásamlegustu minningu lið-
ins tíma.“
Og meðan þyturinn hrein í blöð-
unum, rifjaði pálminn upp fyrir
sér viðburð löngu liðinna alda. Tvö
stórmenni fóru þar um eyðimörk-
ina. Það var drottningin frá Saba
og Salómon konungur binn vitri.
Hann var að fylgja henni heim á
leið, og þar ætluðu þau að skilja.
„Til minja um þessa stund,“
mælti drottningin, „sái ég döðlu-
kjaxna hér í jörðina; og ég mæli
svo um, að upp af honum spretti
pálmi, sem vaxi og þróist, unz Gyð-
ingar eignast þann konung, er meiri
sé en Salómon.“ Og sem hún hafði
þetta mælt, sáði hún kjarnanum og
vökvaði hann tárum sínum.
„En'hvernig víkur því við, að
mér kemur þetta í hug einmitt í
dag?“ spurði pálminn sjálfan sig.
„Getur það hugsazt, að þessi flótta-
kona sé svo fríð, að hún minni mig
á hana, sem fríðust var allra drottn-
inga, — þá konu, sem með ummæl-
um sínum réð tilveru minni, lífi og
þroska til þessa dags? — Þyturinn
fer vaxandi í blöðum mínum og
hann er angurblíður eins og útfar-
arlag, — engu líkara en hann sé
að spá feigð einhvers. En golt er
lil þess að vita, að ekki getur slík
spá átt við mig, sem er ódauðleg-
ur.“
Þyturinn Idaut að spá flóttamönn-
unum feigð, hugsaði pálminn; enda
liugðu þau sjálf, maðurinn og kon-
an, að síðasta stund þeirra væri að
nálgast. Það var auðséð á yfir-
bragði þeirra, þegar þau fóru fram
hjá úlfaldabeinagrindum, sem lágu
]>ar við veginn, ög á augnaráðinu,
sem þau gutu til tveggja hræfugla
á flugi þar fram bjá. Við öðru var
ckki að búast — þau hlutu að far-
ast.
Þá tóku þau eftir pálmanum og
grastónni í kringum hann og flýttu
sér þangað í von um að finna þar
vatn. En þegar þau loksins komu
þangað, lmigu þau niður af þreytu
og örvænlingu, því að lindin var
þornuð. Konan lagði barnið frá
sér og settíst grátandi við lindar-
holuna; en maðurinn fleygði sér
niður við Idið hennar og lamdi með
krepptum hnefum skrælnaða jörð-
ina. Og pálminn Jieyrði þau íala um
það sín í milli, að þarna hlytu þau
að bera beinin. Hann skildi einnig
af samtali þeirra, að Heródes kon-
ungur hefði látið myrða öll börn
tveggja og þriggja ára, af ótta við
það, að binn mikli væntanlegi kon-
ungur Gyðinga væri fæddur.
„Þyturinn fer vaxandi,“ mælti
])á]minn. „Þeir eiga víst ekki langt
eftir, vesalings flóttamennirnir.“
Hann heyrði það líka á þeim, að
þeim stóð ógn af eyðimörkinni.
Maðurinn sagði, að betra hefði
þeim verið að vera kyrr og veita
hermönnunum viðnám en að flýja
hingað, — það liefði orðið þeim
léttbærari dauði.
„Guð hjálpar okkur,“ svaraði
konan.
„Hvernig má það verða?“ mælti
maðurinn, „þar sem við erum hér
varnarlaus innan um óargadýr og
höpc rrma.“ — Og hann reif klæði
sí i örvænlingu og grúfði andlitið
niður í jörðii’::. Hann var með öllu
vonlaus eins og rá, : em hlotið hefur
banasár.
En konan sat upprétt, spennti
greipar um kné sér og horfði út yfir
eyðimörkina. Svipur hennar lýsti
takmarkalausri sorg.
Pálminn tók eftir því, að enn óx
þyturinn i laufi hans. Konan hafði
auðsjáanlega einnig orðið hans vör,
því að hún leit upp í laufkrónuna
og hóf ósjálfrátt upp hendurnar
um leið.
„Döðlur, döðlur!“ hrópaði hún.
Svo innileg bæn fólst í röddinni,
að pálminn óskaði að hann væri
clcki hærri en svo, að jafnauðvelt
væri að ná í döðlur hans og að tína