Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 11

1947
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS
9
íauð berin af þyrnirunnanum. Hann
vissi sem sé að krónan var alsett
döðluklösum, — en hvernig áttu
flóttamennirnir að ná til þeirra,.
slíka ógnarhæð!
Maðurinn hafði þegar veitt því
eftirtekt, að döðlurnar héngu svo
liátt, að engin leið væri að ná þeim.
Honum varð því ekki svo mikið sem
að líta við, en hafði hins vegar orð
á því við konuna, að lítið gagnaði
að óska þess, sem ófáanlegt væri.
En barnið, sem var að hlaupa þar
í kring og leika sér að stráum,
heyrði andvörp móður sinnar. Og
drengurinn litli gat ekki unað því,
að mamma hans fengi ekki það,
sem hún hað um. Þégar hann heyrði
döðlur nefndar, leit hann upp í
tréð, og hann braut heilann um það,
hvernig hann ætti jiú að fara að því
að ná í döðlurnar; það lá við, að
hrukkur kæmu á ennið undir ljós-
um lokkunum. Loksins brá fyrir
brosi á andliti sveinsins. Hann hljóp
að pálmanum, klappaði honum með
lítilli hendinni og sagði með blíðri
barnSrödd:
„Beygðu þig, pálmi! Beygðu þig,
pálmi!“
— En hvað er nú á seyði —
hvað er um að vera?
Það þaut í pálmablöðunum eins
og um þau færi fellibylur, og IjoI-
urinn kipptist við hvað eftir annað.
Pálminn fann, að hér var við ofur-
efli að etja. Hann varð að hlýða
litla drengnum.
Og hann lél háan bolinn lúta
barninu eins og menn lúta höfðingj-
um. Hann laut svo lágt, að krónan
mikla með blaktandi blöðunum nam
við sand eyðimerkurinnar, og bol-
urinn varð í laginu eins og afar
mikill bogi.
Drengnum virtist alls ekkert
bregða við þetta, heldur hljóp hann
að laufkrónunni með fagnaðarópi
og tíndi hvern döðluklasann á fæt-
ur öðrum af gamla pálmanum. Þeg-
ar hann þóttist hafa fengið nóg og
pálminn lá enn hreyfingarlaus,
gekk hann til lians aftur og mælli
íneð blíðustu rödd innileikans:
„Rístu upp, pálmi! Rístu upp!“
Hið mikla tré rétti úr sér hægt
cg með lotningn, og í blöðnnum
heyrðist þytur — eins og hörpu-
hljómur.
„Nú veit ég, yfir hverjum þið
syngið útfararlagið,“ mælti gamli
pálminn, þegar hann hafði aftur
rétt úr sér; „það er ekki yfir nein-
um þessara flóttamanna.“
En maðurinn og konan krupu á
kné og lofnðu guð. ■— „Þú hefur
séð örvæntingu okkar og frelsað
okkur. Þú ert hinn voldugi, sem
beygir stofn pálmanna eins og
reyrstrá. Llver er sá óvinur, sein við
þurfum að óttast, þegar þú vernd-
ar okkur?“
Næsta -sinn, þegar lest kaup
manna fór um eyðimörkina, sáu
þeir að laufkróna pálmans mikla
var visnuð.
„Hvernig víkur þessu við?“
sagði einn þeirra. „Þessi pálmi átti
ckki að visna fyrr en hann liti þann
konnng, er meiri væri en Salómon.“
„Má vera, að hann hafi séð
hann,“ svaraði annar.
Nckkrir
merkidagar
í desemder.
1 almanaki Þjóðvinafélagsins 1881—
1886 er fróðleg grein eftir Guðmund
Þorláksson, er hann nefnir „Almanak,
árstíðir og merkisdagar44. Skýrir liann
þar merkingu allra mánaða ársins og
ýnrtssa kirkjulegra helgidaga. Hér á
eftir er aðeins skýrt frá fáum merki-
d()gum í desember.
DESEMBER. Þenna mánuð kall-
ar Guðbrandur biskup skammdegis-
mánuð í almanaki sínu, en það
nafn er eflaust búið til af honum
sjálfum og hefir aldrei tíðkazt á Is-
landi. Karlamagnús nefnir desem-
ber mánuðinn belga, sökum fæð-
ingar Krists. Hjá Rómverjum var
þetta tíundi mánuðurinn eins og
nafnið bendir til (decem þýðir tíu),
og helguðu þeir hann sáðguðinum
Satúrni og eldgyðjunni Vestu ....
4. des. er Barbörumessa, en hún
var dóttir höfðiirgja eins í Niko-
mediu, sem var svo gagntekinn af
fegurð hennar, að hann tímdi ekki
að gefa hana nokkrum manni og
læsti liana inni í sterkum turni til
þess að lnin skyldi ekki glepjast af
karlmönnum. Origenes kirkjufaðir
komst þó inn til hennar og kenndi
henni rétta trú, en faðir hennar
reiddist svo mjög, að hann seldi
hana í hendur heiðingjum, sem
kvöldu liana á marga vegu og tóku
síðan af henni höfuðið. Það var
árið 240. og þá var hún tvítug að
aldri.
8. des. er Maríumessa hm fjórða,
sem stofnuð var í minningu um
fæðingu Maríu meyjar. Svo sögðu
munkar á miðöldum, að eins og
(Framhald á 13. síðu).