Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 25

1947
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS
23
Sæluríki Todanna
Það er afsakanlegt, þótt vér á
þessum tímum, þegar allir þurfa
a.ð vinna meir en nokkru sinni áður
og þegar alls konar hömlur,
skömmtun og skortur gerir hið svo-
kallaða siðmenningarfrelsi að
hreinni skrípamynd, lítum öfund-
arauga til þjóðar, sem ekki þarf
að fást við nein þessai'a vandamála
— þjóðar, sem myndi verða gagn-
tekin af skelfingu við tilhugsunina
um erfiðisvinnu og sem hefir lifað
í sælúríki, eins og hún hugsar sér
það, óáreitt og alhamingjusöm öld-
um saman.
Þessi þjóðflokkur eru Todarnir,
hirðingja- og akuryrkju-þjóðflokk-
ur, sem hefir lifað í fullkomnu á-
hyggjuleysi í hinu fagra umhverfi
Nilgris-hæðanna í Suður-Indlandi.
Sumir kalla þá „lötustu þjóð heims-
ins“, en í rauninni eru þeir hinir
vitrustu, því að þeir hafa lært,
hvernig á að vera önnum kafinn
við að gera ekki neitt, hvernig á að
lifa og hvernig á að öðlast fullkom-
ið þjóðfélagslegt og andlegt frelsi.
Þeir gera enga tilraun til að
yrkja jörðina, en eru þó 'nefndir
„herrar moldarinnar“, ekki aðeins
vegna hinna sjálfstæðu lifnaðar-
hátta sinna og sjálfsöryggis heldur
vegna hins, að þeir leggja skatta á
Bodighar-þjóðflokkinn, sem dýrk-
ar þá með hjátrúarfullri tilbeiðslu.
Að öðru leyti treysta þeir alger-
lega á vísundahjarðir sínar sér til
viðurværis. Þeir eru mjög aðlað-
andi, hæði í framkomu og útliti.
Þeir eru vingjarnlegir, kátir og
Todaru'r rru mjög sérkennilegur þjóð-
flokkur í einu af suðurhéruðum Indlands
og aðeins um sex hundruð að tölu. Mörg-
um Vesturlandabúum mun þykja hjú--
skaparsiðir þeirra bera vott um litinn
ntenningarþroska, en þrátt fyrir það lif-
ir þessi þjóðflokkur hamingjuríku lífi.
Þeir gera iitlar kröfur til lífsins, enda eru
þeir mjög latir til allrar vinnu. en una
sér bezi við söng og skáldskap.
Hjá Todunum eru hveitibrauðsdagarnir
í undan gijtingunni. Hér sjást stúlkur leika
í hljóðjœri sín við gijtingarathöfn.
óttalausir, háir og vel og liðlega
vaxnir. Þeir klæðast einstöku, gróf-
gerðu klæði, sem að utan er hvít*
með nokkrum lituðum bekkjum í
sitt hvorum enda. Karlmennirnir
klæðast þessu eins og nokkurs kon-
at skikkju, en fæturnir verða nakt-
ii. Sveipa þeir þessu um sig á svip-
aðan hátt og Háskotáskikkju.
Ekki er vitað, hvaðan Todarnir
eru upprunnir, en þeir hafa búið
svo Jengi nálægt Ootacamund í Nil-
gris, að sagnaritarar Iiirða ekki um
að grafast lengra aftur í tímann.
Skömmu eftir að Vilhjálmur hinn
sigursæli gerði innrás í England,
brauzt einn hinna miklu indversku
hershöfðingja inn í Nilgris, og voru
Todarnir þá orðnir rótgrónir þar.
Gegnum aldirnar hafa þeir varð-
veitt siði sína, frumstæðar trúar-
skoðanir og þjóðerni. Þeir eru Iiam-
ingjusamir í sínu ágæta andrúms-
lofti og hafa skapað söng og skáld-
skap. Hvert atvik er þeim tilefni til
að setjast niður og syugja um það
undirbúningslaust, og skálda þeir
samtímis bæði lagið og textann.
Jafnvel börnin eru tónskáld. Og
þótt þeir syngi af mikilli mælsku
um hina dauðu og um guði sína og
setji af mikilli vandvirkni saman
vögguljóð og ljóð um dagrenning-
una og fegurð fjallanna, syngja þeir
einnig um sérhvert smávægilegt at-
vik og um hina óskáldlegustu .hluti
(að því er okkur myndi virðast),
svo sem um farartæki, veikindi sín
og um hvern heimsækjanda, sem
rekst til þeirra.
Mikill hluti af söng þeirra er lof-
Frásögn af einkenni-
legum þjóðflokki í
Indlandi.
gjörð um ástina og einstaka elsk-
endur og ástasamhönd. Stafar það