Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 33

1947_______________________________
í leiðinni
(Framliald af 3. síðu).
Þegar hann leit upp aftur, var
María staðin á fætur, studdist við
asnann og horfði til himins. Það
var engu líkara en að hún hefði
gleymt sjálfri sér og þjáningum
sínum. Stjörnurnar voru komnar í
ljós; Jósef sýndist hún horfa á þær
og hann leit í sömu átt.
„Það er komin ný stjarna, Jósef.
— Sérðu ekki, að það er komin
' Oii
ny r
En Jósef sá hana ekki; himin-
inn var alveg eins og þegar heið-
skírt var á kvöldin; engu munaði
um eina stjörnu í þeim aragrúa, og
ekki var meðalmanns meðfæri að
vita skil á tölunni.
„Já — en, maður,“ sagði hún
með einkennilegum ákafa, „þessi
þarna hefur aldrei verið þar áður.“
Og í skyndingu var hún hjálpar-
laust komin á bak asnanum, og nú
gekk ferðin sæmilega. Hún leit ekki
af nýju stjörnunni; hugurinn reik-
aði víða, og að stundarkorni liðnu
spurði hún: „Hvað heldur þú, að
stjörnurnar séu?“
„Það er ekki gott að vita,“ svar-
aði Jósef, „enginn nær upp til
þeirra, og það, sem menn bei'a ekki
skyn á, er réttast að tala ekki um.“
María hefur líklega ekki tekið
eftir orðum lians, því að rétt á eftir
sagði hún: „Það er samt eitthvað
undarlegt um stjörnurnar.“
Jósef truflaði ekki hugai'draunxa
hennar, en liætti á að hvetja asnann
ofurlítið.
María leit af stjörnunni og renndi
augum yfir alla himinhvelfinguna.
„En hvað þær eru skærar,“ hvísl-
aði hún, „— og háar og hreinar;
og alltaf veizt þú, hvar þeirra er að
leita, alltaf ganga þær þá leið, sem
guð hefur hoðið þeim. Já, og svo
deyja þær aldrei -— þær hafa skin-
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS
ið við Móse litla suður í Egipta-
landi eins og þær skína við mér nú.
Hvað geta stjörnurnar verið, Jós-
ef?“ Og allt í eiixu lirópaði hún upp
frá sér íxumin af fögnuði: „Nei —
líttu á þessa nýju! Hún hefur stækk-
að og hún er skæi'ari en nokkur
hinna!“
Jósef sá það líka. — Svo koixiu
þau inn í hæinn, en úr mjóu götun-
um þar gátu þau ekki séð stjörn-
una. Þá Lyrjuðu sáru verkiniir aft-
ur og kvíðvænlegur flökurleiki —
eins og blóðbragð í munninum. —
Æ, veslings María, bax'nung mærin,
varð enn að þola mai'gt og mikið
þessa fögru, ei'fiðu nótt. Þau urðu
í ð leita frá einum náttstað til ann-
ars — alls staðar fullt fyrir. í þess-
um vafningum voru þau komin að
ski'áningarskrifstofunni, og róm-
verskur liðsmaður rak Jósef upp að
grindunum, — „því að því meira
sem AÖð komumst yfir í dag, því
meiri tómstundir gefast okkxir á
•morgun,“ sagði hann. Jósef, sem
var alþýðumaðui', þorði ekki að
mögla; liann varð að gefa margar
og langar úrlausnir, áður en ritað
var inn, að þau væru tvö. Og María,
sem hafði verið að hælast um, að
þegar að því lcæmi, yrðu þau rituð
inn þrjú saman! „Vertu svo sæll,“
sagði Rómverjinn-og glotti við, „og
íeyndu heldur að j>raða þér héðan,
svo að við þui'fum ekki að hafa
meira fyrir ykkur og rita meira.“
Svona fór, að þegar keisarinn lét
gera manntal um heimsbyggðina,
þá var drottinn Jesús ekki talinn
með.
Vér vitum af heilagri ritningu,
að þessar tvær umkonxulitlu mann-
eskjur gátu hvergi fengið gistingu
í bænum, og voru þó bæði af nafn-
kenndri konungsætt. Liggjandi á
hálmfleti í gi'ipahúsi vai'ð unga
mærin að þola allar þjáningar
bamsburðarins. Ómegini nær eftir
31
þjáningarnar laut hún yfir frum-
burðinn, og þá kom nokkuð fyrir:
í gegnum ljóra í þakinu skaut tindr-
andi og svölum geisla niður á sveitt
enni bemiar og svíðandi brár, og
um lcið leitaði lítill, einbeittur og
lífsfíkinn munnur eftir brjósti henn-
ar í fyrsta sinn. En sú sæla, sem
lukti um hana!
Hún þreifaði fiá sér og náði í
góðan, tryggan og vinnuhrjúfan
hnefa Jósefs. Hann þrýsti fixxgur
heixnar og strauk um vott hárið. Tár
glitraði í bjarma stjörnunnar, sem
var skærust þeii'ra allra.
„Nú veit ég, hvað stjörnumar
eru, Jósef. Eg held þær séu börn
guðs.“
Jónas Rafnar, lœknir, þýddi.
Kennarinn: — Hafið þið, drengir mínir, æft
ykknr svo í kristilegum dyggðum, að þið get-
ið fyrirgefið hver öðrum, ef einhver ykkar er
sfeginn?
Jóhann litli: — Já, ef sá, sem slær mig, er
slerkari en ég.
*
1. slúdent: — Af hverju svona lengi að
prútta við skraddaratetrið um frakkaverðið?
Þú borgar honum hvort sem er aldrei neinn
eyri.
2. stúdent: — Já, það segir þú satt, en hann
er svo sérstaklega vandaður maður, að ég
vildi svíkja hann um sem minnsta upphæð.
ii
Hún: — Af hverju komið þér aldrei á dans-
leiki ?
Hann: ■— Af því, að mig langar hvorki til
að fá mér kvef né konu.
#
Hún: — Þegar við erum gift, kæri Oskar,
þá verður þú alltaf heima hjá mér, og svo skal
ég syngja og leika á hljóðfæri fyrir þig. Viltu
ekki lofa mér þessu?
Iíann: — Jú, það get ég gert. Eg hefi
aldrei verið gefinn fyrir að skemmta mér.
*
A. var bjargað frá drukknun og ætlaði að
gefa björgunarmanni sínum eina krónu í
bj örgunarlaun.
B: — Eg tek ekki á móti svona miklu.
Helmingurinn er fullkomin björgunarlaun fyr-
ir slíkan mann sem yður.