Íslendingur - 24.12.1947, Blaðsíða 45

1947
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS
43
og svo Iiart, að þau voru nærri búin
að renna Bjarna um koll, þegar
hann mætti þeim; hann dró sleðann
á eftir sér, og var að klifrast upp
hólinn.
„Hann fer nú ætíð svo hvatlega,
hara að þolgæðin séu eftir því,“
sagði Bjarni.------
Árin liðu og börnin urðu full-
tíða. Guðrún var orðin gjafvaxta
mey, hrein eins og norðanvindur-
inn, og björt eins og; — en slepp-
um samlíkingum. Það er nóg að
segja, að hún var fegurst mey í sýsl
unni og þótt víðar væri leitað.
Magnús og Bjarni voru háðir efni-
legustu menn; háðir voru þeir for-
menn fyrir bátum sínum heima á
vetrum, en á sumrum voru þeir í
kaupavinnu og höfðu hezta kaup.
Skrafskjóðurnar í kaupstaðnum
voru að hvísla því að vinkonum sín-
um, að þeim litist háðum vel á
Guðrúnu.
Að svo væri um Magmis, það
vissi Guðrún vel; hann liafði mörg-
um sinnum sagt henni, hvað hún
væri falleg, og henni þótti ekkert að
því að heyra það; hann var æði-
mun skemmtilegri heldur en þver-
Iiöfðinn hann Bjarni, sem aldrei
lalaði orð af munni. Bjarni hafði
aldrei sagt henni á leiðinni frá
kirkjunni, hvað vel henni færi ís-
lenzka skrauttreyjan með silfur-
haldýringunum; hann hafði aldrei
hjálpað henni yfir mýrarnar á leið-
inni og aldrei látið hana á hestbak.
En það stóð henni líka alveg á sama
— hvað kærði hún sig ura hann
Bjarna? — það fengi hann að sjá.
Hann fékk líka að sjá það, þegar
hún einn góðan veðurdag um vorið
lofaðist Magnúsi.
„Þá er nú séð fyrir hepni; nú
kemur að okkur hinum,“ sögðu
stúlkurnar, og þær hrostu ennþá
vinalegar en fyrr til Bjarna, þegar
þær mættu honum á leið sinni.
En hann tók ekki eftir því; hann
leit út fyrir að hafa enn meira að
hugsa en fyrr. Hún móðir hans
gamla hristi höfuðið, þegar hann
sat svo heima hjá sér í haðstofunni,
og var alltaf hugsandi; það var eins
og steini væri af henni létt, þegar
hann fór norður til kaupavinnu um
sumarið eins og Magnús. Hún hélt
kannske, að hann fengi annað að
luigsa um þar.
En hvað leið nú Guðrúnu? Það
fer margt undarlega í heiminum.
Aður hafði hún verið skemmtin og
glaðlynd, en nú var hún þögul og
fálát, og væri hún stöku sinnum kát,
þótti vinstúlkum hennar sem gleði
sú væri henni ekki eiginleg, enda
var hægt að sjá, að hún kom ekki
frá hjartanu. Var það af því að
Magnús var farinn hurt? Engan
veginn; því að hún var orðin þann-
ig áður en hann fór. Engimí skildi
neitt í þessu.
Hún tók ekkert eftir því, þegar
márinn flaug rétt yfir höfði herinar,
eða stakk sér niður í sjóinn, svo ná-
lægt henni, að skvetturnar vættu
liana, þegar hún var að ganga fram
með sjónum. Hún tók ekki eftir
neinu. Tryggi hundurinn hennar,
hann Snati lagði trýnið sitt í kjöltu
hennar, þegar hún sat á túninu, og
einblíndi svo á hana; hún klappaði
honum, en hugurinn fylgdi ekki
hendinni; hún gjörði allt eins og í
draumi, en sál Iiennar vai- langt í
hurtu. Grösin og blómin greru að
vorinu og visnuðu aftur að haust-
inu — en hún hafði naumast vitað
af sumrinu.
Haustið kom, og ungu mennirnir
komu allir'heim úr kaupavinnunni.
Þeir höfðu nóg að tala um, og nóg
að gjöra að gamni sínu að, Magnús
sparaði hvorugt. Hann þurfti að
gorta af svo mörgu, að hann hafði
ekki líma til, að taka eftir, að Guð-
rún hló ekki með að sögum haris og
kinnar hennar voru orðnar fölar.
Hún hló ekki, hún ldýddi heldur
ekki á sögur hans, þó að svo kynni
að sýnast. Hvað var lnin að hugsa
um? Hún hugsaði um augun, djúpu
og dreymandi, sem höfðu horft á
hana, um höndina, sem hafði titrað
í hennar, og um röddina hljóm-
fögru, sem einungis hafði sagt:
„Þar sjáumst við aflur, Guðrún!“
Yfir allar Magnúsar löngu ræður
hljómuðu þau orð, eins og sálma-
lag heyrðist í kirkjunni yfir óp
barnanna, sem leika sér fyrir utan
haria.
Yfir fjallinu stóðu skýflókar
nokkrir. „Hann ætlar að gjöra
storm,“ sögðu sjómennirnir. „Bara
að hann skelli ekki á, fyrr en hrigg-
ið, seinasta verzlunarskipið, sem
einmitt nú er að létta akkerum, er
komið fyrir skerin í útnorðri frá
kaupstaðnum. Fáninn danski hékk
á hvítum stöngum verzlunarhús-
anna, og frá gaffalrá hriggskipsins;
skipverjar sungu, meðan þeir voru
að létta akkerum. Kveðjuskotum
var skotið frá fjórum gömlu fall-
byssunum, sem voru hálfsokknar
niður í jörðina á „fallhyssugarð-
inum“ sem kallaður var, Briggið
sigldi fyrir öllum seglum út úr
höfninni; vindur stóð á hlið, og
bylgjurnar léku að skipinu svo dælt,
að það lagði sig meir og meir, og
seglunum var óðum fækkað, því
að golan hafði þegar vaxið og var
nú orðin hálviðri. Skipstjóra þótti
éngu hætt og hlýddi því eigi ráði
stýrimanns síns; að leita aftur til
hafnar. „Við náum fyrir skerin,“
sagði hann, „og þá stendur hann
prýðisvel.“
En vindurinn tók á almætti sínu,
eins og til að sýna honum, hver
þeirra væri sterkari. Það kvein í
köðlunum, rærnar svignuðu og
sundruðust í mél, seglin rifnuðu,
og pjötlurnar þutu og flugu út yfir
sæinn, er reis í ofurreiði. Stormur-
inn lék að skipinu eins og knetti,
það hoppaði á hárurium, og einum
skaflinum eftir annan velti vfir það
og sveiflaði öllu frá, er fyrir varð.
Eyin, er lá fyrir hafnarmynninu,
skyggði á, svo að nú sást skijjið eigi
lengur af ströndinni; þar stóðu
hundruð manna á öndinni af ótta,
í hlé við klappirnar og bátana, sem
stóðu uppi. Sumir tóku aldrei sjón-
pípurnar frá augunum og horfðu