Íslendingur - 06.04.1949, Blaðsíða 6

í
íSLENDINGUR
Miðvikudaginn 6. apríl 1949
BÆJAIÍMÁLIN.
Frh. af 3. síðu
eina í óveiddri síld. Síðan um sl.
árarnót hefir bæjarráö og bæjar
stjórn þannig komið á fót 2
stofnunum til almennra útlána
úr bæjarsjóði, annarri til húsa
bygginga en hinni til síidveiða.
Bæjarráð og bæjarstjórn, sem
einn bæjaríuiltrúinn segir, í Ai
þýðumanninum, að enginn hafi
viljað lána 215 þúsf til framlag.
í nýjan togara^ og því orðið að
jafna því niður, ofan á annað
getur samtímis hafið útlána
starfsemi, bæði til lands og
siávar, í hundruðum þúsunda og
íljótlsga miljónum, ef svo fer
fram, sem nú horfir. Hver skilm
þetta? Hvar og hvernig endat
þetta? Hver getur trúað því hyl
djúpa ábyrgðarleysi, er svona
íjárstjórn ber vott um? Hvaðart
hafið þið, heiðruðu bæjarfuli-
trúar umboð eða lagalega heim-
iid til þess að nota bæjarsjóðinn
og dvínandi gjaldþol almenn-
ings til síldveiðilána til útgerða,
sem bankarnir trúa ekki fyrir
meira lánsfé og enga tryggingu
hafa nema von í óveiddri síld?
Mikill hiuti gjaldenda bæjar-
ins er nú svo kominn fyrir sí-
vaxandi dýrtíð; en faststýfða
dýrtiðaruppbót, að hann verður
að neita sér um ýmsar almenn-
ar nauðsynjar, aðrar en þær
allra brýnustu. Samt og sam-
tímis bæta bæjariulltrúarnir, ó-
tilknúnir, og með skipulagöri
forgöngu umboðsmanna þeirra,
er minnst mega sín, hundruöum
þúsunda á þá grein dýrtíðarinn
ar, sem þeir vegna trúnaðar
Frá Landssambandi iðnaðar
manna
..Gíöggt er gests augað".
Á stjórnarfundi Landssam-
bands iðnaðarmanna 7. max-n
’/ar rætt um, livort hægt væri að
koma á feröalögum fyrir iðnaö-
ormenn til Norðurlanda til að
kynnast iðnaði og iðju frænd-
'pjóðanna.
Stjórn Landssambandsins á-
?.vað að skrifa iðnsamböndum
♦
Norðurlanda og spyrjast fyrir
am möguleika á hópferðum iðn-
aðarmanna til náms og kynna.
Ennfremur að fá upplýsingar
um kostnað ferðanna.
Nú munu margir hugsa sem
svo, að nú sé sízt möguleiki til
þannig ferðalaga, þar sem mjög
sé þröng í búi með erlendan
gjaldeyri. Því er til að svara að
ýmsar hópferðir hafa verið farn
ar síðastliðin ár af mörgum fé-
lÖgum, og útlit er fyrir; að þær
haldi áfram eftir þeim tilkynn-
ingum er komið hafa í dagblöð-
unum.
Vér lítum svo á, að hópferðir
fyrir iðnaðarmenn eigi hvað
rnestan rétt á sér. Þeim gjald-
eyri, er til þeirra færi, væri vel
várið, og hann myndi í mörgurn
stöðu sinnar ná til og þegar var
\ axin langt fram yfir allar aðr-
ar, eða hafði að meðaltali tífald-
ast — útsvörin.
Ef þið, sem standið í brúnni,
breytið ekki um stefnu er
strandið óumflýjanlegt.
Svaiim Bjarnasoa.
tilfellum endurgreiðast með
betri kunnáttu iðnaðarmanna,
Kostnað ferðanna teljum vér
að nenn yrðu að greiða sjálfir,
en ekki að gera kröfu til fjár úr
ríkissjóði.
Undanfarin ár hefir allstór
hópur iðnaðarmánna stundað
íramhaldsnám erlendis. Enn-
1 remur hafa næstum árlega
' npkkrir iðnaðarmenn farið í fé-
lagslegum erindum, þ. e. fulltrú
ar er mætt hafa á sameiginieg-
um ráðstefnum iðnaðarmanna á
Norðurlöndum. Á þeim ráðstefn
um eru næstum eingöngu rædd
íélagsmál, en sjaldnast um fag-
lega fræðslu að ræða.
Mégin þorri iðnaðarmanna,,
hefir þvi ekki aðstöðu til að
í tunda framhaldsnám erlendis,
og má segja, að þess sé heldur
ekki þörf. En allir hafa gott af
því að víkka sjóndeildarhring
sinn.
Útiit er fyrir; að sveinaskipti,
er áformuð voru komist ekki í
íramkvæmd. Orsökin er aðal-
lega sú, að erlendir sveinar virð
íi.st ekki hafa hug á að koma ti!
Islands.
Vér teljum að vel skipulagðar
hópferðir til nágrannalandanna
væru mjög hepþilegar til þi’oska
og náms. Landsamband iðnaðar
manna •mun athuga möguleika á
iramkvæmdum og taka móti
umsóknum um þátttöku, án
skuldbindingar þó, á meðan á
rannsókn 'málsins stendur.
Námsferðir sem þessar ættu
ekki ao þurfa að taka iengri
tíma en 1 til 1% mánuð, ef tím-
anum ; væri varið þannig, að
menn fengju að kynnast iðnað-
j v rfyrirtækjum og iðnaðarvinnu,
íengju að vera á vinnstöðvum
og sjá vinnuna framkvæmda af
stéttarbræðrum vorúm meða!
annarra þjóða.
Það hafa heyrst raddir um
að ísl. iðnaðarmenn séu ékki
eins fjölkunnandi í sínum iðnaoi
| og stéttarbræður J eirra á hin-
j um Norðurlöndum. Um þao skal
I ekki dæmt hér, en ferðalög eins
! og hér hafa verið rædd, mundu
jafna þann mismun. En það
verður að athuga, að þjóðir,
seméru margfailt fjölmennari en
við, hafa eðlilega meiri fjcil
í reytni upp á að bjóða en við
eigum að venjast; og þótt Norðf
u i • önd séu ekki stórveldi hvert
fyrir sig, þá hafa þau unnið sér
virðulegt sæti meðal annarra
þjóða í iðnaði.
Ef liægt væri að halda uppi
hór: ferðúm árlega til iðnaðar-
náms, þá er ekki ólíklegt að
:.Ö síðar væri hægt að leggja
i'ndir þær námsferðir í siærri
Kiiid, þar sem þróunin er ineiri.
Fiá Landssamb. iðnaðarmaana.
AUGLÝSING
nr. 7'/1 949 frá skömmtunarstjóra.
Viðskiptanefndin hefir ákveðið. að benzínskammtur
til bifreiða og bifiijóla skuii vera hinn sami á 2. tíma-
bili 1949 og bundinn sömu skiiyrðum og Jiefir verið.
Frá og með 1. apríþ 1949 og lil 30. júní 1949 eru
benzínseðlar jnenlaðir. á ijósbláan pappír, áletraðir í
rauðum lit, 2. tímabil 1949 og yfirprentaðir með strik-
um í svörtum iit. lögleg innkaupáheimild fyrir benzíni
iianda öllum skrásettum ökutækjum nema minifi gerð
leigubifreiða til mannflulninga (5-6 manna), einka-
fólksbifreiða, bifiijóia og læknabifreiða, en fyrir þær
tegundir gilda á sama tíma benzínseðlar með sams kon-
ar áletrun, preutáðir á gulan pappír.
Reykjavík, 31. marz 1949.
Skömmtunarstjóri.
L ......
GKEIPAB GLEYMSKUNNAK
Hann ylgdi sig mjög. „Ég þekki engan með því
nafni. Verið þér sæl:r.“
Hann lyfti hattinum og stiliaði burtu.
Ég ætlaði mér ekki að missa þannig af honum, svo
að ég flýtti mér á eftir honum, og náði honum brátt.
,,Ég sárbæni yður um að segja mér, hvar ég get
hitt hann. Ég þarf að tala við hann um áríðand: mái.
Það er þýðingarlaust fyrir yður að bera á móti því.
að hann sé vinur yðar.“
Hann hlkaði og staðnæmdist síðan. „Þér eruð ein-
kennilega áleitinn, herra minn. Ef til vill vilijð þér
segja mér ástæðuna fyrir þeirri fullyrðingu yðar, að
maðurinn, sem þér leitið, sé vinur minn.“
„Ég hef séð ykkur leiðast saman á götu.“
„Hvar, má ég spyrja?“
„í Toríno í vor sem leið. Fyrir utan San Giovanni
kirkjuna.“
Hann leit á mig rannsakandi. „Jú, nú mah ég eftir
yður. Þér eruð annar þeirra ungu manna, sem móðg-
uðu þar unga stúlku, og ég sór að hefna þess.“
„Það var ekki ætlunin að móðga neinn en jafnvel
þótt um móðgun hefði verið að ræða, þá gæti það
verið gleymt núna.“
„Jæja, engin móðgun. Ég hefi þó drepið mann fyrir
minna, en það, sem félagi yðar sagði við m:g.“
, Gerið þá svo vel að minnast þess, að ég sagði
ekkert. En það sk'.ptir litlu. Það er vegna frænku
Ceneris, Pauline, að ég þarf ao hitta hann.“
Hann varð mjög undrandi á svipinn. „Hvaö varðar
yður um frænku hans?“ spurði hann hranalega.
„Það kemur aðe'.ns mér og honum við. Segið mér
nú, hvar ég get hitt hann.“
, Hvað heitið þér?“ spurði hann stuttur í spuna.
„Gilbert Vaughan."
„Hver eruð þér?“
„Enskur heiðursmaður — ekkert annað.“
Hann var hugsi um stund. „Ég get fylgt yður tll
Ceneri;“ sagði hann, „en fyrst verð ég að fá að vita,
hvað þér viljið honum, og hvers vegna þér nefnið
Pauline i því sambandi? Gatan er ekki heppilegur
staður til þess að tala um það. Við skulum fara eitt-
hvað annað.“
Ég fór með hann til gistihússins, sem ég bjó á, og
þar gátum við talað saman í næði.
„Jæja, herra Vaughan," sagði hann. Svarið nú
spurningu minni, og þá skál ég sjá til, hvað ég get
gert fyrir yður. Hvað kemur Paul.ne March þessu
við?“
,„Hún er konan mín, — það er allt og sumt.“
Hann spratt á fsetur og ruddalegt ítalskt blótsyrði
hrökk út úr honum. Hann var náhvítur af reiði.
„Konan yðar,“ æpti hann. „Þér ljúgið því — það er
lýgi.“
Ég reis á fætur, ofsareiður eins og hann, en hafði
meiri stjórn á mér.
„Ég sagði iyður það áðan . að ég er enskur heiðurs-
maður, herra minn. Ég sparka yður því á dyr ef þér
ekki biðjið afsökunar á þessum oikium yðar.“
Hann barðist. við skapofsann og sefaðist. loks.
„Ég bið afsökunar,“ sagði hann. „Ég hafði á röngu
að standa. Veit Ceneri um þetta? spurð: hann hvasst.
„Auðvitað, hann var viðstaddur þegar við vorum
gefin saman.“
Geðofsinn virtist aftur ætla að ná tökum yfir hcn-
um. „Svikari“. „Þorpari“. Ileyrði ég hann muldra
með sjálfum sér. Síðan sneri hann að mér og var þá
stilltur á svip.
„Sé þessu þannig háttað; þá óska ég yður til ham-
ingju, herra Vaughan. Hamingja yðar er .sannarlega
öfundsverð. Kona yðar er mjög fögur og auðvitað góð
einnig. Hún mun verða yður ánægjulegur lífsföru-
nautur.“
Ég hefði gjarnan gefið mikið til þess að vita, hvers
vegna frettin um hjúskap minn kom honum í slíka
geðshræi-n.gu, en þó hefði ég.verið fús tii þess að gefa
meira til þess að fá möguleika ’til þess að framfylgjn
hóiun mínni um p.ð sparka honum út. Hre'murinn í
síðustu orðum hans gaf mér ótvírætt til kynna, að
hoúum var vel kunnugt um sálarástand Pauline. Ég
gat varla stillt mig um að leggja hendur á hann, en
ég var neyddur til þess að halda reiði m'nni í skefj-
um, þar sem ég gaí aðeins með hjálp hans fundið
Ceneri.
„Þakka. yður' fyrir,“ sagð; ég hæglátlega. ,,Nú eruð
þér vonandi reiðubúinn að gefa mér þær upplýsingar,
sem ég þarfnast.“
,Þér virðist ekk'; mjög nærgætinn brúðgumi, herra
Vaughan," sagði hann háðslega. „Ef Ceneri hefír ver-
ið við brúðkaup yðar, þá getur það aðeins hafa farið
fram fyrir fáum dögúm. Það hlýtur því að vera mjög
áríðandi erindi, sem þannig hrífur yður frá brúði
yðar."
, Já, það er mjög áríðandi.“
„Ég er samt hræddur um, að þér vcrið að bíða
nokkra daga. Ceneri er nú ekki hér í borginni. Ég
hefi hinsvegar ríka ástæðu tii þess að ætla( að hann
verðfi kominn hingað innan viku. Ég skal þá hitta
hann og segja honum, að þér séuö hér og óskið að
hitta hann.“
„Segið mér, hvar ég get fund'.ð hann og þá fer ég
til hans. Ég verð að fá að tala við hann.“
..Ég geri ráð fyrir, að vilji læknisins verði að skera
úr um það. Ég get aðeins látið hann vita, að þér óskið
aö tala við hann.“