Íslendingur - 11.01.1950, Side 5

Miðvikudagur 11. janúar 1950
ISLENDINGUR
5
Aðalfundur SKagfirðingafélagsins á Akureyri verður haldinn að Túngötu 2, sunnu- daginn 15. þ. m. og hefst kl. 2 e. h. Félagar fjölmennið. Stjórnin. \ 1 ! | í i

Skattstofa A kureyrar veitir aðstoð við að útfylla skattaframtöl alla virka daga frá kl. 10-12 og 1-7 til loka janúar- mánaðar. Síðustu viku mánaðarins verður skattstofan þó opin til kl. 10 á kvöldin. Þeim sem ekki hafa skilað framtölum fyr- ir 31. þ.m. verður gerður skattur. Atvinnurekendur eru áminntir um að skila vinnuskýrslu tafarlaust. Skattstofa Akureyrar. 1 ! 1

Tilkynning frá Samvinnutryggingum Samvinnutryggingar hafa ákveðið aS úthluta 5% arSi af öllum bruna- og bifreiSatryggingum, fyrir árið 1949. ArSurinn dregst frá endurnýj unarkvittlinum þessa árs. BifreiSaeigendum skal bent á, að þeir njóta þessa arðs án tillits til þess, hvort þeir hafa valdið tjóni, eður eigi. Bifreiðaeigendur! AthugiS, að Samvinnutryggingar bjóða yður betri kjör en nokkurt annað tryggingafélag. Ennþá er tími til að láta oss annast tryggingar yðar. Komið strax í dag! Vátryggmgardeild KEA.
Kvennærföf
Barnanærföt
(telpna)
Karlmannanærföt
Brjósthaldarar
Sokkabandateygja
Kerrupokar
Verzlunin BRYNJA
Sími 478.
ATVINNA
Reglusamur piltur óskar eftir
atvinnu. Vanur skrifstofu-
og afgreiðslustörfum. Ein-
hverskonar vinna kemur til
greina. — Tilboð leggist á
afgreiðslu blaðsins fyrir laug-
ardag, merkt: „Akureyri 50“.
Akureyringar
Ég undirritaður get tekið
að mér hverskonar trésmíða-
vinnu sem er, og þeir sem ætla
að byggja ný hús„ þeir ættu að
tala við mig hið fyrsta, hvort
heldur það er akkorð eða um-
sjón.
Reynið ný og hagkvæm viðskipti.
Hringið í síma 557 eða 563.
Gunnar Jósefsson.
Varadekk
Chevroleth, fundið.
Stærð 34x7. A.v.á.
t3€3€3€3€3;^3^3€3€3^3^3€
Auglýsið í Islendin^i!
Jarðarför mannsins míns,
Jóns Geirssonar, læknis,
fer fram frá Akureyrarkirkj u fimmtudaginn þann 12. janúar og
hefst kl. 2 e. h.
Ólöf Ólafsdóttir.
Öllum þeim, er heiðruðu minningu
Kristjáns heitins Þorsteinssonar
með minningargjöfum, samúðarskeytum og blómum, vottum við
okkar innilegasta þakklæti. Sérstaklega þökkum við Gunnari G.
Schram, vini hins látna, sem aldrei lét hjá líða að heimsækja hann
og gleðja á ýmsan annan hátt í hinni löngu sjúkdómslegu hans.
Akureyri, 9. janúar 1950.
Foreldrar, systkini og tengdasystur.
ÞAKKA öllum þeim, er auðsýndu mér samúð við andlát og
jarðarför konunnar minnar,
Sigurbjargar Indriðadóttur.
Andrés G. Isfeld.
OrdseodiDQ trá K.E.A
Athygli félagsmanna vorra og annarra við-
skiptamanna skal hérmeð vakin á því, að af-
greiðslufólki í búðum vorum hefir verið
bannað að lána vörur út í reikning.
Þeir viðskiptamenn vorir, sem af einhverj-
um ástæðum þurfa að fá vörulán, verða að
snúa sér til skrifstofu vorrar og semja um slík
viðskipti þar.
Kaupfélag Eyfirðinga.
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
fyrir hann. Meðan liann borðaði og drakk, þá gafst
mér gott tækifæri til þess að virða hann fyrir mér.
Þjáningar hans höfðu valdið miklum breytingum
á honum. Hrukkurnar voru orðnar dýpri og allir vöðv-
ar sýndust rýrari — hann virtist að minnsta kosti tíu
árum eldri. Hann var í venjulegum rússneskum bónda-
búningi, sem hékk í druslum utan á honum. Fæturnir,
sem voru vafðir í einhverjar ullardruslur, stóðu sums
staðar út úr skó'num. Hin langa og þreytandi ganga
hafði sett sitt mark á hann. Hann hafði aldrei komið
mér fyrir sjónir sem hraustlegur maður, og þegar ég
nú virti hann fyrir mér, þá sýndist mér augljóst, að
hvað sem hann yrði látinn vinna, þá myndi hann vart
vinna fyrir sér, en það voru líka allar líkur til þess,
að ekki þyrfti lengi að sjá fyrir honum.
Hann borðaði ekki græðgislega, en með góðri mat-
arlyst. Af víninu drakk hann takmarkað. Þegar hann
hafði lokið máltíð sinni, leit hann í kringum sig eins
og í leit að einhverju. Eg skildi, hvers hann þarfnaðist
og rétti honum vindlahylki mitt og eldspýtur. Hann
þakkaði mér fyrir og byrjaði að reykja með sýnilegri
nautn.
Eg gat í fyrstu ekki fengið mig til þess að ónáða
þennan vesaling. Þegar hann færi frá mér, yrði hann
að snúa aftur til þess vítis, sem ég hafði séð. En tím-
inn leið óðum. Fyrir utan dyrnar heyrði ég hin takt-
föstu skref varðmannsins, og ég vissi ekki, hve lengi
höfuðsmanninum þóknaðist að leyfa fanganum að
vera hjá mér.
Ceneri hallaði sér nú afturábak í stólnum með
dreymandi svip, reykti hægt og rólega til þess að njóta
sem bezt þeirra gæða, sem góður vindill háfði að
bjóða. Ég bauð honum meira vín, en hann hristi höf-
uðið og sneri sér nú að mér.
„Herra Vaughan,“ sagði hann, „jú þetta er herra
Vaughan. En hver er ég og hvar er ég? Hvar erum við
Erum við í London eða Genúa, eða einhvers staðar
annars staðar? Er ég nú að vakna og komast að því,
að þjáningar mínar hafi aðeins verið draumur?“
„Ég er hræddur um, að þær hafi ekki verið neinn
draumur, við erum í Síberíu.“
„Og ertu ekki að koma til þess að færa mér góðar
fréttir? Ertu ekki einn af okkur og hefir hætt lífi þínu
til þess að reyna að leysa mig úr þessari prísund?“
Ég hristi höfuðið. „Ég skyldi gera allt sem ég gæti,
til þess að gera hlutskipti þitt léttbærara, en ég hefi
aðeins komið hingað mín vegna til þess að spyrja þig
spurninga, sem þú einn getur svarað.“
„Berðu þær þá fram. Þii hefir orðið til þess að
leysa mig um stund frá eymd minni og fyrir það er ég
þakklátur.“
„Þú ætlar þá að svara þeim rétt og samvizkusam-
lega?“
„Hví skyldi ég ekki gera það? Eg hefi ekkert að
óttast, ekkert að vinna og ekki eftir neinu að vonast.
Aðstæðurnar neyða menn oft til þess að ljúga og
blekkja, en eins og nú stendur á fyrir mér, þá þarf ég
þess ekki.“
„Hið fyrsta, sem ég spyr þig þá að er, hver er þessi
Macari og hvað er hann?“
Ceneri spratt á fætur. Nafnið Mavari virtist að nýju
setja hann í samband við umheiminn. Hann leit nú
ekki út fyrir að vera bugaður maður. Rödd hans var
reiðiþrungin og þróttmikil.
„Svikari! Svikari!“ æpti hann. „Það var honum að
kenna, að mér tókst ekki að framkvæma áform mitt og
komast undan. Bara að hann stæði nú þarna í þínum
sporum. Þá skyldi ég þótt vesæll sé hafa næga orku til
þess að hanga um kverkar honum þar til hin níðings-
lega líftóra skryppi úr hans bölvaða búk.“
Hann æddi fram og aftur um herbergið og kreppti
greiparnar eins og til að kyrkja einhvern.
„Reyndu nú að vera rólegur, Ceneri,“ sagði ég. „Eg
á engan þátt í ráðabruggi hans eða svikum. Hver er
hann? Af hvaða ættum er hann? Heitir hann raunveru-
lega Macari?“
„Það er hið eina nafn, sem ég hefi heyrt hann bera.
Faðir hans var ítálskur liðhlaupi, sem sendi son sinn
til Englands af ótta við að hinu dýrmæta blóði hans
kynni að verða fórnað fyrir frelsi Italíu. Ég hitti hann
sem ungan mann og gerði hann að félaga okkar. Hin
ágæta enskukunnátta hans kom okkur að góðum not-
um, og um skeið barðist hann eins og maður. Hvers
vegna gerðist hann svikari? Hvers vegna ert þú nú að
spyrja um hann?“
„Hann kom til mín og fullyrti, að hann væri bróðir
Pauline.“
Er Ceneri heyrði þetta, sá ég þegar á svip hans, að
þetta var rakalaus lýgi. Hjartað í mér hoppaði, er ég
gat mér þess til, að hin ummæli Macari væru einnig
ósönn. En það yrðu hræðilegar frásagnir áður en ég
gæti spurt um það atriði.
„Bróðir Pauline,“ stamaði Ceneri. „Hún á engan
bróður.“
Það virtist koma aumingjalegur svipur á hann, er
hann sagði þetta, en ég skildi ekki ástæðuna til þess.