Íslendingur - 08.03.1950, Page 6

6
ÍSLENDINGUR
Miðvikudagur 8. marz 1950
Grein Júl íusar
Havsteen
Framhald af 3. síðu.
er svo lundu farinn, að þau mál, sem
ég tel landi mínu dýrmætust, vil ég
sem allra síðast og sízt leggja undir
útlönd.
„Sjálfs er höndin hollust“ og „hollt
er heima hvað“ eru máltæki, sem
fæðst hafa á íslenzkri tungu af ís-
lenzkri reynslu. í þeim er sama hugs-
unin eins og í ákvæði „Gamla sátt-
mála“ „Utanstejnur viljum vér eng-
ar haja“. Nú er farið að stefna land-
helgismáli okkar til utanferðar og
gera því þann vafasama heiður, að
komast undir úrskurð sérfræðinga
Sameinuðu þjóðanna og þelta er gert
úður en Alþingi er búið að láta uppi
sköðun sína og vilja á stærð land-
helginnar og hvernig og hvar land-
helgislínan skuli dregin.
Þetta finnst mér í meira lagi óvar-
legt. Þegar landhelgismálið okkar er
komið út fyrir landsteinana í hend-
ur útlendinga til umsagnar og til
ákvörðunar má að því vísu ganga,
að Bretar sitji fyrir okkur í hverri
nefnd og í hverju horni og setji fyrir
okkur alls slaðar fótinn, og fóturinn
á „Jóni Bola“ hefir reynzt smáþjóð-
unuih þungur götuþrándur í land-
helgismálum þeirra.
ALÞINGI ÁKVEÐI ÞEGAR
STÆRÐ HINNAR ÍSLENZKU
LANDHELGI.
Nú sem fyrr er það óskipt skoðun
mín, a ðAlþingi beri að álcveða þeg-
ar á þessu ári, án frekari undandrátt-
ar, landhelgi íslands með lögum, og
sjái svo um, að þingsályhlunartillaga
sú, sem borin var fram á Alþingi á
óndverðum vetri 1948, homist þegar
í jramkvœmd.
I landhelgismálinu þarf engu síð-
ur hnefann á borðið en í sjálfstæðls-
málinu, hnefa Ófeigs í Skörðum, svo
að hinir ríku Bretar upp hrökkvi og
undan láti.
Islenzha þjóðin má elcki lengur
vera áhugalaus um landhelgismálið,
hún verður að muna og skilja, að
stæhkun landhelginnir er nú einhver
mihilvœgasti þátturinn í sjálfstœðis-
baráttu hennar.
Húsavík, 13. febrúar 1950.
Júl. Havsteen.
STÓ RIR
þvottabalar
fást hjá
Verxl.
Eyiafiörður h.f.
Amerískir
olluotnar
mjög hitamiklir,
fást ennþá hjá
Verzl.
Eyjafjörður h.f.
Smekklásar
Smekklásskrár
Skápskrár
Kofortsskrár
Skúffuhöldur
Gluggajárn
M iðstöðva rkrana r
Handlaugakranar
Hilluvinklar
Skotlokur
Hliðlokur
Blaðlamir.
Verxl.
Eyjafjörður h.f.
Bollapör
margar tegundir
Skipakönnur
Fiskhnífapör
Gafflar
Skeiðar
Borðhnífar
með hvítu ckafti, mjög vandaðir
Verzl.
Eyjafjörður h.f.
Tölg
fæst hjá
Verzl.
Eyjafjörður h.f.
Sigrlður Sigurðardöttir
FRÁ VETURLIÐASTÖÐUM.
Fcedd 28. júní 1863. — Dáin 8. febrúar 1950.
Lokið er hér langri ævi.
Löng er enduð sjúkdómsþraut.
Þú varst sterk í straumi lífsins,
studdi þig á ævibraut
hugarró og trúartraustið;
til að standast sjúkdóm binn
var það yfir árin mörgu
aðal-varnarstyrkurinn.
Vitnaði allt þitt ævistarfið
um ósérplægni og sanna dyggð.
Hlý og einlæg veittir vinum
velgjörðir af elsku og tryggð.
Þín gleði var að hjálpa og hlúa,
þín hamingja að breyta rétt.
Sönn í orði, sem í verki,
sómi varstu þinni stétt.
Börn og vinir beztu kveðjur
bera þér með klökkva í dag.
Þökkum alla ástúð þína
og umhyggju um vina hag.
- Mikið starf til enda er unnið.
Eftir lifir minning þín.
Lifðu heil á hærra sviði
heilög þar sem birtan skín.
B.í.

Aug!ý'ið í í lendingi —
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
enn var kornung og neytti allra ráða til þess að vinna
ást hennar. Hann var jafnan mjög blíður og vingjarn-
legur við hana, og hún hafði enga ástæðu til þess að
vantreysta honum, en hún fékk alls enga ást á hon-
um og vísaði honum jafnan á hug. Hann hélt þó upp-
teknum hætti árum saman og var hinn staðfastasti.
Þótt Pauline fullvissaði hann margoft um, að hún gæti
aldrei fengið ást á honum, þá reyndi hann eigi að
síður að ná ástum hennar.
Ceneri hvatti hann ekkert til þessa. Hann vildi
ógjai'nan styggja hann, og þar sem hann sá, að stúlk-
an lét sig ekki, þá lét hann þetta afskiptalaust og von-
aði að Macari þreyttist á því að fá sífelld hryggbrot.
Hann trúði því þó, að Macari sæktist eftir Pauline
hennar sjálfrar vegna, en ekki vegna þeirra eigna, sem
hún að réttu lagi hefði átt að fá. Macari vissi þó um
hinar miklu'fjárhæðir, sem Ceneri hafði lagt fram, og
gat sér þess til, hvaðan þær hefðu komið.
Pauline var í skóla þar til hún var nær átján ára,
en eftir það dvaldi hún í tvö ár hjá frænda sínum á
Ítalíu. Það var dapurlegt líf fyrir liana og hún þráði
ákaft að komast til Englands. Henni þótti mjög vænt
um bróður sinn, þótt hún hitti hann sjaldan. Fagnaði
hún því mjög yfir því, er Ceneri sagði henni, að hann
ætti erindi til Englands, og að hún mætti fara með
honum. Hún var orðin þreytt á áleitni Macaris og
þráði mjög að hitta bróður sinn. Fór hún því með Cen-
eri til London.
Ceneri, sem þuríti að taka á móti og ræða við póli-
tíska vini og samstarfsmenn á hvaða tíma sólarhrings-
ins sem var, tók sér á leigu heilt hús til skamms tíma.
Pauline til mikilla vonbrigða var Macari fyrsti gest-
urinn, sem heimsótti þau. Nærvera hans var Ceneri
svo nauðsynleg, að hann settist að og bjó hjá þeim í
Horace stræti. Þar sem Teresa gamla, þjónustukona
læknisins, hafði fylgt með þeim og leit nú eftir öllu
saman, þá voru viðbrigðin þannig harla lítil fyrir
Pauline.
Macari reyndi enn árangurslaust að ná ástum stúlk-
unnar. Þegar hann var að lokum orðinn mjög örvænt-
ingarfullur, afréð hann að reyna að vinna bróður
hennar á sitt mál. Hann taldi að ást Pauline á Ant-
liony væri svo mikil, að hún myndi gera næstum því
hvað sem hann bæði hana um. Macari var enginn sér-
stakur vinur unga mannsins, en hafði eitt sinn gert
honum mikinn greiða, og áleit því réttmætt að vænta
liðsinnis hans í staðinn. Þar sem hann vissi, að syst-
kinin voru blásnauð, þá taldi hann sér auðveldara að
bera fram þessa málaleitun.
Hann heimsótti því Anthony og bað hann liðsinnis.
Anthony, sem virðist hafa verið hrokafullur og frem-
ur óviðfelldinn ungur maður, hló að því sjálfsáliti, sem
fólst í bónorði Macaris og rak hann síðan á dyr. Hann
vissi ekki þá, hve sá hlátur átti eftir að verða honum
dýr.
Sennilega hefir Macari, er hann yfirgaf Anthony í
ofsabræði, hreytt einhverju í hann, er opnaði augu
hans fyrir því, hvernig fjárhag hans myndi komið. Að
minnsta kosti reit hann þegar frænda sínum bréf, þar
sem hann krafðist skuldaskila þegar í stað. Ef ein-
hver dráttur yrði þar á, þá hótaði hann að fara þegar
til lögfræðings og ef á þyrfti að halda að hefja máls-
sókn til þess að koma fram fullri ábyrgð á hendur
fj árhaldsmanninum.
Stundin, sem Ceneri hafði svo lengi óttast og dregið
á langinn, var nú komin, en í stað þess, að hann hafði
ætlað sér að gefa fulla játningu af fúsum vilja, þá
var hann nú krafinn sagna.
Hann vissi ekki, hvort hann var heldur brotlegur við
ensk eða ítölsk lög, en hann var þess fullviss, að Ant-
hony myndi þegar gera ráðstafanir til þess að fá hann
handtekinn og dæmdan. Jafnvel þótt hann yrði aðeins
fangelsaður nokkurn tíma, þá myndi það alveg koll-
varpa þeim framkvæmdum, sem hann var nú að ráð-
gera. Hann yrði því hvað sem það kostaði að þagga
niður í Anthony um stundarsakir.
Hann fullvissaði mig hátíðlega um það, að hann
hefði elcki látið sér til hugar koma að framkvæma
þann hræðilega verknað, sem síðar var framinn. Hann
hafði hugleitt mörg úrræði og að lokum komizt að
niðurstöðu, sem að vísu var mjög hæpin og fífldjörf,
en virtist þó fullnægja tilgangi hans bezt. Ætlun hans
var sú, að taka Anthony fastan með hjálp vina sinna
og undirmanna, flytja hann úr landi og loka hann
inni á geðveikrahæli í nokkra mánuði. Hann fullyrti,
að sú innilokun hefði aðeins átt að vara um stundar-
sakir, en þótt hann játaði það ekki, þá er ég næstum
fullviss um það, að Anthony hefði orðið að kaupa
frelsi sitt aftur með því að lofa hátíðlega að fyrirgefa
það, hvernig fjármununi hans hafði verið eytt.
Macari var þegar fús til að veita alla mögulega að-
stoð við framkvæmd þessa 'verks, til þess þannig að
hefna fyrir móðgun þá, sem hann hafði orðið fyrir.
Petroff, maðurinn með örið á andlitinu, var reiðu-
búinn að hlýða Ceneri í einu og öllu, og Teresa gamla
hefði framið livaða glæp sem var, hefði húsbóndi
hennar skipað henni það. Það myndi verða hægt að